Je laatste week in mama's buik!

Maandag 19 november 2007

“Niet goed geslapen deze nacht! Ieder anderhalf uur wakker! Om 9h30 hebben we een afspraak bij de gynaecoloog! mama: 69kg dus nog steeds maar 9kg erbij! Met de baby alles goed. Ligt al wat ingedaald. Baarmoederhals is weer verkort… Verder alles prima! mooie 4D-echo van het gezichtje! Handje lag er wel wat voor maar niet erg! Vandaag eerste pampertjes gekocht en om papier geweest voor uitnodiging van de babyborrel en de naamkaartjes voor aan de geboorteattenties.”

Dinsdag 20 november 2007

“Goede nacht gehad! Overdag ook weinig last en comfortabele houding gevonden in de zetel om te rusten. ’s Avonds gaan we naar de inhaalles prentale kine (18h30-20h30) In de kiné doen we relaxatie oefeningen en massage. Bij de vroedvrouw krijgen we info over “de arbeid”. Zeer interessant!”

Woensdag 2 1 november 2007

“Ik wordt wakker. Terug een goede nacht! Wel weer meer pijn rond schaambeen vandaag! ook in de rug ter hoogte van mijn rib de hele dag pijn! Ging niet over, lastig! Veel gerust vandaag ook geen beweging van de baby gevoeld! Zeer vreemd! Wel veel harde buiken bij de minste beweging, mss komt dat door de bewegingen van de baby… ‘s avonds pas goede houding gevonden op rechterzij met bodyfix , geen pijn dan. ¨

Papa verniste de verzorgingscommode en we werkten samen verder aan de geboorteattenties: kadertjes schilderen, doosjes vouwen voor de kindjes, afdrukken naamkaartjes,… zo kan ik overdag weer wat doen als het lukt...”

Donderdag 22 november 2007

“Goede nacht! Bij op staan terug pijn aan schaambeen en rug. vm: boodschappen op het gemak te voet in het dorp. ‘s Middags wat ongemakkelijk en wat draaierig. Wat gerust. Pas om 13h30 gegeten. Veel harde buiken, ongeveer om de 15 minuten. Goede houding gevonden in zetel. Nog steeds geen beweging gevoeld van de baby. 14h45 wordt wat ongerust en bel gynaecoloog: vanavond aan de monitor…”

Voor het vertrek naar het ziekenhuis neem ik nog een warme douche en masseer mijn buik om beweging op te wekken. Er komt niets, ik heb een vreemd voorgevoel…

Volgende tekst typte ik na onze thuiskomst ’s avonds uit het ziekenhuis:

“Gisteren geen beweging in de buik. Op mijn kalender die ik bijhou noteer ik dat ik dat vreemd vindt maar wacht af.

Vandaag om 14h45 ook nog geen beweging . Heb al het één en ander opgezocht en wordt een beetje ongerust. Ik bel de gynaecoloog en die zegt gewoon dat ik best eens aan de monitor kom liggen van zodra ik kan. Om 17h gaan we direct. Een verpleegster zet de monitor aan en moet even zoeken naar het hartritme. Ze vind maar één hartslag, de mijne. Ze geef t op (snel naar mijn mening want eind september moesten ze ook even zoeken) en zegt dat ze de gynaecoloog gaat bellen om een echo te nemen. We moeten even wachten. Ze gaat weg met de woorden: ”ik hoop dat het geen slecht nieuws is…” daarmee breekt ze de spanning die ik een ganse dag had opgebouwd. Het had al door mijn hoofd geflitst dat het wel een geen goed nieuws zou zijn. Daarna komt nog eens een ander verpleegster die ook al niet echt hoopgevend was. Uiteindelijk na een half uur is de gynaecoloog er en begint onmiddellijk met de echo: het hoofdje, moeilijk te zien want is al aan het indalen, het buikje,… en de woorden; “het hartje klopt niet meer”. Een klap, onverwacht, onvoorbereid,… vanalles gaat door je hoofd dingen waar je niet mee bezig was tot nu…!!!!

• De bevalling? Kan direct of morgen of overmorgen,… we kiezen nog een nachtje naar huis te gaan en morgen terug te komen.
• Het geslacht? Oei, daarvoor moet de gynaecoloog nog eens met de echo kijken: een jongen, Stan!

Alles lijkt normaal op de echo, mooi vruchtwater, een jongetje dat goed groeit, alleen die witte stipjes in de buik? Misschien is dat iets wat naar de oorzaak kan wijzen. De gynaecoloog denkt echter ook al direct aan het hartje zelf, ondanks dat eerder onderzoek geruststellend geweest was.

Afwachten dus!

Lieve Stan, dat ons leven met jou erbij veel zou veranderen daar waren we op voorbereid maar dit is niet wat we hadden verwacht! We waren zo blij een mooie echo mee te krijgen maandag waarop we voor het eerst je lieve snoetje konden zien. Je valiesje staat klaar, je kamertje alles was in gereedheid. Nu moeten we alles wat anders gaan organiseren. Morgen of overmorgen zal je je warme plekje verlaten maar ….

We weten nog niet goed wat er komen zal, wat ons precies allemaal te doen staat maar één ding is zeker: jij bent ons eerste kindje, een flinke zoon, Stan!”

Het was een vreselijke avond. We weenden constant en vroegen ons af waarom? Hoe is dit kunnen gebeuren? Wat willen we nu verder? De eerste ideeën over de begrafenis kwamen al maar hoe begin je zoiets voor te bereiden??? Heel veel vragen!! En nog meer verdriet! Het werd rap heel laat. We nemen nog enkele foto’s van mijn buik als afscheid…en proberen dan te gaan slapen want morgen komt een zware dag!

Hierboven lees je wat ik noteerde in het dagboek dat ik bijhield sinds het begin van mijn zwangerschap. Hieronder lees je alles wat we noteerden in een schriftje dat we mee hadden in het ziekenhuis. De oorspronkelijk bedoeling van dat schriftje was als geheugensteuntje te gebruiken bij het geven van borstvoeding: wanneer, links of rechts,…ed het schriftje heeft helaas een geheel andere functie gekregen maar was onmisbaar en is nu heel veel waard!!

We spraken die bewuste donderdagavond (22 november 2007) in het ziekenhuis al af dat we ’s anderendaags terug zouden komen om de bevalling in te leiden. Om 9h30 werden we verwacht.