In het ziekenhuis

Zaterdag 24 november 2007

7h00: ge gynaecologe van wacht komt langs. Gaat me antibiotica geven in tabletvorm omdat ik geen infecties zou opdoen. Koorts blijft nu wel weg dus infuus werkt goed. Infecties kunnen van alle aard zijn. Kans is groter dat ik er een heb of opdoe gezien Stan toch 3 volle dagen overleden in mijn buik gebleven is.

7h45: ontbijt en infuus wordt verwijderd. Ik krijg Augmentin in tabletvormmaar moet het pas vanmiddag starten.

Ik neem nu ook twee tabletjes die borststuwing tegengaan (DOSTINEX).

8h15: Kristof belt zijn ouders. Zijn ma aan de lijn

8h30: Bernard gebeld. Ik heb alles mooi kunnen uitleggen.

8h40: Patrick gebeld. Neemt niet op.

8h45: Patrick belt zelf op. Hier kunnen we al iets rustiger de boodschap overbrengen.

9h30: peter/opa Adrien en oma Liliane komen toe. Een hartverscheurend moment. Ik zie zo op het gezicht van pa dat zijn hart breekt. Hierop ga ik er bijna zo goed als onderdoor. Ga ik dit ooit te boven komen? De confrontatie voor hem werd nog iets harder omdat Stan ook op dat moment goeiedag aan ons kwam zeggen. Stan komt eerst in de armen van mama te liggen. Opa en oma kijken zachtjes toe, een hartverscheurende blik naar hun derde kleinkind. Mama vraagt of hij even in de armen van zijn peter wil liggen. Dit blijkt nogal moeilijk voor hem. “hoeft niet hoor, het mag”. Peter ontwijkt het voorstel. Dan komt Stan in de armen van papa te liggen. Papa blijft het moeilijk hebben zich te bedwingen. De tranen vloeien in overvloed, vooral wanneer hij een blijk werpt in de ogen van je peter. In zijn ogen merkt hij heel sterk het verdriet op. Zo’n verdriet hadden we hem nooit gewenst.

Straks komt meter, we nemen even afscheid van Stan. Tot straks kleine man!

Terug een stapje verder in het nemen van afscheid.

Hij blijft toch zo mooi, zo vredig, zo’n rust uitstralen. Dit doet mama en papa echt heel veel deugd.

10h30: een kleine tok op de deur. Het is je meter, een hartverwarmende knuffel aan haar dochter. Dit is haar eerste kleinkind. Ze had hier samen met ons zo intens de zwangerschap beleefd. Maar dit mocht niet gebeuren, de tranen rollen van haar wangen een intense knuffel met dochterlief. Ook papa krijgt een dikke knuffel. Het doet deugd om ook ons verdriet met deze mensen te delen.

Er wordt heen en weer gepraat, eigen ervaringen met zo’n verdriet komen naar boven. Dit is hun weg die ze willen afleggen.

Meter wil je ook zien, Stan, hier twijfelt ze zeker niet over. We roepen de verpleging op: Stan mag komen. We vragen ook of het mogelijk is Stan te meten (47cm). Even later komt Stan in zijn bedje voor de tweede maal van deze dag in ons kamer. Eerst terug in de armen van mama. Dan komt je meter aan de beurt. Wat ligt hij daar terug zo mooi! In de armen van zijn lieve meter.

We stellen peter terug voor of hij Stan in zijn armen wil koesteren. Even een twijfel maar dit oh zo’n belangrijk moment wil hij niet laten voorbij gaan. Dit is het enige moment om Stan zo dicht bij hen te kunnen houden. Ook al is het zo pijnlijk. Die blik zal ik (papa van Stan) in die ogen van peter niet vergeten. Peter zegt: “kijk zie binnen een jaar hadden we al kunnen voetballen” peter en meter gaan ook eens samen met Stan op de foto. Stan zijn twee beschermelingen, hadden ze echt maar de mogelijkheid gehad om hem in bescherming te nemen.

Oma Liliane grijpt ook deze kans aan om Stan op haar schoot te nemen. Van hieruit gaat hij terug naar papa, terug kruisen de blikken van opa en papa zich.

Het verdriet van papa wordt te pijnlijk. Heel diep vanbinnen knapt er iets. Papa kan de hele dag zijn tranen niet bedwingen, mama houdt zich wel sterk, troostend voor papa.

Kort na de middag besluiten opa en oma naar huis te gaan. Morgen komen ze zeker terug op bezoek. Zij zullen naar de zus van papa (tante Isabelle) en naar de familie Weytens dit droevige nieuws overbrengen.

Papa gaat ook nog even huiswaarts: kledij halen, Flokke (de kat) eten geven, naar de winkel, om een art-kit om een voet en/of handafdruk in gips van Stan te kunnen maken.

Thuis aangekomen voelt dit helemaal niet prettig. Hij zal en wil bij zijn lieve schat zijn, de nachten samen doorbrengen. Thuis neemt papa de tijd om Greet op de hoogte te stellen. Een gesprek dat nuchter maar tevens emotioneel verloopt. “ik heb nog een bijzondere vraag voor je Greet. Wil je de anderen op de hoogte stellen. Voor ons is dit in deze omstandigheden moeilijk.” Dit wil ze zeker voor ons doen. Dit is iets wat we appreciëren.

Op de terugweg naar de materniteit krijgt papa een telefoontje van zijn zus. Dit had ze zich niet kunnen voorstellen. Ze komt straks langs.

Aangekomen aan de materniteit merkt papa de wagen van Bernard en Ilke op. Hard, hard, hard, hoe gaan zij zich hierbij voelen? Een diepe zucht aan de deur en dan naar binnen. Stan is er terug, speciaal voor Ilke en Bernard. Hier ging ook een beetje thuis voor jou zijn. Want Ilke ging je onthaalmoeder worden. Zij keek hier heel erg naar uit want je ging ook het speelkameraadje worden van haar zoontje Arne. Maar het mocht niet zijn. Bernard en Ilke kunnen het allemaal niet geloven: waarom toch!?! Wat moet je hierop zeggen. De aanwezigheid van deze vrienden betekent echter veel meer...

Zus komt omstreeks 16h30, ook Stan komt er bij.

Nieuwe gedachten komen naar boven. Stan zal fysisch nooit in ons huisje komen maar krijgt er zowiezo wel een plaatsje, want je hoort er hier ook bij, bij papa en mama. Nooit kan jij in ons huisje opgroeien, maar je blijft wel aanwezig in ons gedachten. Niet ver uit de buurt zal je je definitieve eindbestemming krijgen. Hopelijk kan dit op het kerkhof te Nazareth. Van huis uit kunnen mama en papa je bijna zien. Mama en papa zullen je regelmatig ook komen bezoeken. Een bezoekje dat heel belangrijk voor ons zal blijven, we zullen zorg van je dragen.

Mémé José is op komst vanuit het verre Jambes. Ook zij wil persoonlijk afscheid nemen van Stan. Iedereen die tot nu toe op bezoek is gekomen doet dit op zijn manier, elk één gaat zijn eigen weg hierin. Heel begripvol gaan ze om met mama en papa en natuurlijk Stan, want onze lieve zoon staat echt wel in het middelpunt!

18h50: Mémé José en tante Antoinette komen op bezoek. Een verpleegster begeleid hen naar Stan, ook Raymonda gaat mee. Papa en mama hadden immers besloten om Stan niet terug naar de kamer te laten komen op dit moment. Papa en mama kunnen op dit moment nog eens van elkaar genieten zonder bezoekers.

Enige tijd later komt Frank ook langs. Hij komt Raymonda ophalen. Ook hij kan de emoties moeilijk bedwingen.

Papa merkt op dat 21h20 begint te naderen. Een belangrijk moment voor Stan, maar ook voor mama en papa want Stan wordt 1 dag! Papa vraagt aan het bezoek om rond 20h45 af te ronden, zodat we ons kunnen voorbereiden: papa bracht van thuis nl. een cadeautje voor je mee: het muziekschaapje van Janbibejan dat mama voor je koos. We hebben het nog maar van dinsdag mss hoorde je het al eens toen mama het testte. Ook je groene dekentje leggen we klaar en natuurlijk onmisbaar: het fototoestel!

21h10: Stan, jij komt onze kamer binnen en wordt in mama’s armen gelegd met je gezichtje naar papa gericht. We omhullen jou in je warme zachte dekentje. Jij voelt nl. iedere keer kouder en kouder aan wat het voor mama en papa niet gemakkelijker maakt. Maar je ligt hier zo mooi. 21h20 nadert, jouw geboorte-uur. In afwachting herbeleefd mama de bevalling zelf nog even, het ging zo goed, gewoon perfect. Jij was er helemaal klaar voor en dat heb je ook laten merken. Je kwam zo vlot ter wereld!

Dan is het 21h20. we zetten jouw muziekje aan en nemen wat foto’s , een mooi moment Stan, echt!

Dan mag je natuurlijk ook eens bij je papa samen met Raf de giraf. Je ligt er echt heel beeldig en mama maakt nog enkele foto’s, zo’n mooi moment. We genieten er enorm van en dan gaat de tijd ook vlug. Na een 40-tal minuten beslissen we je terug te laten keren naar je bedje. We laten je muziekje nog eens horen, geven je voorzichtig een kus en we zien je morgen terug. Er komen terug een aantal mensen morgen om je te bewonderen.

Mama en papa voelen dat we echt eens goed moeten slapen en krijgen van de verpleegster een slaappilletje morgenvroeg dan een frisse douche en we kunnen er terug tegenaan. Het is nu bijna 23h mama moet nog antibiotica nemen en dan gaan we slapen. Tot morgen!

Zondag 25 november 2008

4h30: mama wordt wakker. Amai, heb toch een 5,5 uur geslapen. Maar mijn ogen gaan open en Stan, jij schiet onmiddellijk door mijn hoofd. Had direct ook een heel helder beeld van je gezichtje: rood gesloten oogjes, je perfecte mondje en witte zachte neusje, je donzige wangen,.. bijna reflexmatig schieten de tranen terug in mijn ogen. Jongen toch, wat zien we je graag en wat gaan we je zo enorm missen!! Ik hoop er vandaag terug een aangename dag van te kunnen maken met wat vrienden en familie. Je beide oma’s en opa komen zeker op bezoek, de meter van mama, vrienden van mama en papa,…die allemaal ook zo naar je komst hebben uitgekeken.

Ik mag er nog niet veel aan denken, maar de gedachte dat we maandag fysisch al afscheid van je moeten nemen is heel zwaar, ook de komende voorbereidingen voor je begrafenis ed…ik zie wel…

Jij verdient het mooiste afscheid ooit! Daar zorgen we voor! Maar ja, nu nog niet te veel aan denken. Een nieuwe dag begint, we gaan weer volop van je aanwezigheid genieten zolang we kunnen en nu we het nog kunnen.

Lieve Stan, het is zo moeilijk…!!!

Toen ik wakker werd, voelde ik ook direct een pijn aan de rechterkant van mijn onderbuik. Een beetje daar waar de eerste weeën opgekomen zijn vrijdag. Zouden het nog naweeën kunnen zijn? Heb er gisteren alleszins geen last van gehad. Ik vraag het straks eens.

Ik zou vandaag ook eens moeten kunnen wandelen. Ben zo stijf aan het worden in dat bed!

Ik moet terug wennen aan houdingen en bewegingen die ik nu zonder buik terug kan. Het is raar hoe gewoon je raakt aan het “voorzichtig” gaan zitten, bukken,…zoals bij je zwangerschap. Heb ook nog steeds de neiging om over mijn buik te wrijven. Want Stan, dat weet jij wel, zo hebben wij dagelijks soms uren (moest je ’t optellen) contact gehad met elkaar hé!

Tja, die buik die is er nu niet meer. Floep in één keer was die weg maar alle mooie foto’s en jouw frequente bewegingen voorheen zullen me er steeds blijven aan herinneren. Het was een uniek gevoel die eerste zwangerschap. Heb er enorm en dikwijls heel intens van genoten, echt waar. Ik heb een mooie tijd om op terug te blikken. 2007 zal bij ons voor altijd als een heel speciaal jaar in ons geheugen gegrifd blijven en dit alleen door jouw komst Stan.

Kleine schat, je bent zo fantastisch, zo… er zijn geen woorden voor.

Het beeld flitst constant door mama’s hoofd waarop de gynaecoloog donderdag zei “het hartje klopt niet meer” mama en papa zaten mee te kijken op het scherm. Hartverscheurend! De gynaecoloog zei ook direct “daar zijn geen woorden voor”.

Kleine vriend mama gaat het hier even bij laten want ik krijg het wat te moeilijk

Tot strakjes dan zien we je weer! Dikke kus (inmiddels 5h40)

7h30: het ontbijt wordt gebracht. Heb er wel zin in: rozijnenbrood met chocomelk! Heb niet meer geslapen sinds 4h30. papa wel. De pijn in mijn onderbuik is weg.

Ook papa denkt onmiddellijk aan jou als hij zijn ogen opent. Het is echt niet makkelijk! We zullen het missen:

*je eerste blik in onze ogen

*je eerste lachje

*je eerste stapjes

*je eerste fruitpap

*je eerste…

Je moest alles voor het eerst nog beginnen. Je kreeg geen kans voor je eerste…moeilijk…

Mama heeft juist een douche genomen: deed echt deugd, eens opgefrist!

Je knuffel, je geboorteattentie, je muziekschaapje, je geboortekaartje en je mutsje,…liggen hier allemaal mooi op het tafeltje naast mama.

9h00: de verpleegster komt onze bedden opmaken en gaat jou halen. Papa is inmiddels terug van het douchen. Het deed hem ook veel deugd!

En daar ben je dan terug in jouw bedje. Wat ben je terug mooi gebleven. Mama en papa wikkelen je terug in je groene dekentje en hier lig je dan terug knusjes in onze armen. Je neusje bloed een beetje. Papa verzorgt het straaltje dat over je wangetje loopt en mama dept nadien nog wat je neusje. Je ligt hier weer zo mooi, zo echt, zo schattig! We zijn al een beetje gewend nu aan de koude handjes en neusje. We dekken nu je hoofdje mooi af zodat we ons echt kunnen focussen op je lieve snoet.

Om 10h00 roepen we dan terug de verpleegster om je te komen halen. We vragen aan haar om vandaag met het bezoek tot bij jou te komen zodat jij enkel bij ons kan zijn als wij het willen en niet enkel omdat er bezoek is. Zo kunnen we de korte momenten die we maar hebben met jou zelf spreiden over de (voorlaatste) dag.

Gynaecoloog van wacht kwam om 10h00 langs. Ze verontschuldigde onze gynaecologe dat ze vandaag niet kon langskomen. Hoeft eigenlijk ook niet, het is haar vrij weekend, maar zeer attent er toch bij te willen zijn! Ik vraag aan de gynaecoloog of die pijn in mijn onderbuik naweeën zijn. Ja, dit kan tot 4-5 dagen na de bevalling. Mag Dafalgan nemen als het te pijn doet. Is nu niet nodig.

10h30 komt oma Raymonda toe. Ze is bezig een tekst te schrijven over/voor jou, Stan. Heb hem nog niet gelezen, ben wel benieuwd!

Het is al direct middag, om 11h is het eten er. Mama en papa kunnen er al met meer smaak van eten. Onze nachtrust en de douche heeft ons echt deugd gedaan.

Om 11h30 vraagt oma of je nog eens langskomt. Natuurlijk! En daar kom je dan aan! Je wordt direct in de armen van je meter gelegd in je groene dekentje. Je krijgt een dikke zoen en vele aaikes! We nemen nog wat foto’s. dan kom je terug bij mama in de armen.

Oma neemt dan enkele foto’s van ons gezinnetje. Dan ook nog eens bij papa.

Het blijft toch telkens weer heel moeilijk. Enerzijds zijn we heel blij je te zien en te kunnen vasthouden, anderzijds de gedachte dat dit tijdelijk is en nog steeds de vragen: waarom jij? Waarom wij? Hoe is dit kunnen gebeuren?...

Het is dan alweer tijd om je te laten gaan. De verpleegster komt en neemt je over uit papa’s handen. Ja, mijn zoon, papa kan er zo van genieten dat jij in zijn schoot kan liggen. Konden deze momenten maar meer met jou plaatsvinden, maar binnenkort zal dit met jou Stan niet meer zo zijn. Dit besefte papa toen op dat moment dat de verpleegster jou uit zijn handen nam. Even een blik naar jou voor dit afscheid en dan de blik terug naar zijn armen, lege armen, maar wel met die grootte en houding waar papa je kan in koesteren, liefkozen.

Ja Stan, vandaag zijn er heel wat vrienden langsgekomen om jouw lieve snoetje te kunnen bewonderen, daar zijn we wel heel fier op. Ook heel wat troostende woorden voor papa en mama van Thalita, Dries, Greet, Jolien, Silvy, Wouter, Peter en Eveline, Katrien VR.

Ook enkele familieleden nl. mémé José, tante Antoinette en Isabelle (nicht van mama) kwamen langs en niet te vergeten je 2 oma’s en opa die je zo graag zien!

Stan wat is het toch zo moeilijk om afscheid van jou te nemen! Reeds 7,5 maanden keken mama en papa uit naar dit leven en dan plots dat vernietigende zinnetje “het hartje klopt niet meer”. Alles stort op dat moment in, dit had niemand verwacht, zeker wij niet want jij lieve zoon, ging ons leven veranderen. Een leven waar we je in je eerste levensjaren een goeie zorg, heel bijzondere momenten zouden geven. Het heeft niet mogen zijn! Iedere moment in het leven van je mama en papa zal aan jou gelinkt zijn want jij ging hier immers als nieuw element een bepaalde invulling aan geven.

Om 21h00 vertrekt het laatste bezoek. Jouw meter die hier 2 volle dagen bij mama en papa aanwezig geweest is in het ziekenhuis om ons te troosten, voor haarzelf en meest en vooral om ook zoveel mogelijk van jou te kunnen genieten, je te koesteren en voorgoed te bewaren in herinnering en foto’s.

We roepen de verpleegster . Papa had eerder in de namiddag al gevraagd of je zeker om 21h20 bij ons zou zijn want Stan, je tweede dag was voorbij. Terug een bijzonder momentje wilden we er van maken met ons drietjes, ons gezinnetje.

Het werd even spannend, een wissel in de dienst bij de verpleegkundigen op dat moment. Maar om 21h18 hoorden we in de gang een lichte looppas richting onze kamer komen en daar werd je binnengedragen in de armen van de nachtverpleegster, een bekend gezicht voor ons, terug “die lieve”.

Mama en papa wikkelen jou in je groene dekentje en haalden je giraf en muziekschaapje erbij. Mama en papa hebben het heel moeilijk. We “vieren” nu je 2^de dag hier bij ons maar dit waarschijnlijk voor het laatst. Morgen gaan we naar huis en verhuis jij waarschijnlijk ook naar Nazareth. Maar Stan, we genieten zo intens van je moment bij ons.

Het gevoel jou in onze armen te hebben is zo onbeschrijfelijk intens, echt om nooit te vergeten! Een 20-tal minuutjes bij mama, een 20-tal minuutjes bij papa, nog even kor t bij mama. We bekijken je nog eens goed van top tot teen: je neusje, je zachte wangen, in het avondlicht merkt papa op hoe mooi jouw donshaartjes zijn op je gezichtje. Zo schattig! Je linker handje blijft heel mooi, gewoon perfect. Ook de tekening van de lijnen in de palm van je hand…zo klein, fijn, teer, maar zo volmaakt! Je schaapje speelt zijn muziekje ten einde. Dan nog even heel kort voor je terug naar je bedje mag. Je neusje bloedde vandaag maar de verpleegsters staken zorgzaam steeds nieuwe watte in je neusje en verschoonden steeds je witte doek waarin ze je omhullen in je bedje. Zo blijf je steeds een mooie frisse jongen!

Wanneer de verpleegster je komt halen is het extra moeilijk. Ze neemt rustig de tijd zodat we nog eens mooi afscheid kunnen nemen. Een dikke zoen van mama, een dikke zoen van papa, dag Stan, tot morgen!

Het is inmiddels na 22h. de verpleegster komt nog eens langs. We vragen voor beide terug een pilletje om goed te kunnen slapen want morgen verwachten we een zware dag!

Mama eet nog haar dessertje, neemt haar medicatie. Alle 2 nog even verfrissen, een slaappilletje en in bed.