Je geboortedag - 23 november 2007

Vrijdag 23 november 2007

Vreselijke nacht!! Wakker tot ongeveer 1h00. om 3h 00 terug wakker tot ongeveer 4h00. daarna kunnen doorslapen tot ongeveer 7h30. Hier liggen we nu nog met ons drietjes…

8h00: de wekker gaat af. The Levellers zingen “What a beautiful day”. Vlug de wekker uit en opstaan. Eten? Gaat moeilijk, toch één boterhammetje want het is bij mij al van gisteren 13h30 geleden. Voor het laatst samen met Stan onder de douche. Een extra buikmassage als afscheid want er is echt geen beweging meer. Vlug die kleren aan.

Ik beslis nog vlug ons voorbeeld van de geboorte-attentie mee te nemen en Kristof print nog vlug een geboortekaartje af. Misschien leuk voor op de foto samen met Stan.

Het is een grijze dag. Het regent als we doorrijden naar Gent. De gedachte dat Stan nooit meer mee zal komen naar huis overvalt me.

9h30: op het afgesproken uur arriveren we in het ziekenhuis. Een verpleegster die we al eens gehad hebben ontvangt ons en begeleidt ons naar de arbeidskamer. Daar moeten we een half uurtje wachten op onze gynaecoloog. Om 10h is ze er en kijkt nog eens met de echo: zelfde beelden als gisteren: witte stipjes in de buik, hartje stil.

Onmiddellijk krijg ik pilletjes om de bevalling in te leiden. Ik heb al 1 cm ontsluiting dus dat is eigenlijk goed. Hopelijk duurt het niet te lang.

Daarna enkele formaliteiten regelen: kamerkeuze, maaltijden,…en dan kan Kristof me gaan inschrijven aan de ingang van het ziekenhuis.

Het is nu 10h45 ik begin weer wat meer pijn te krijgen aan mijn rug ter hoogte van mijn ribbenen leg me wat op mijn zij. Misschien vraag ik straks een bodyfix.

Hoe moeten we dit aan iedereen vertellen? Allereerst aan onze ouders! Een fiere peter en meter waar wij ook heel tevreden mee waren. Hoe hard zal het aankomen. Zal mijn mama hem nog eens kunnen vastnemen? Denk da ze dat wel zou willen. Ze moet het zeker vanavond weten of morgenvroeg.

Hoe zullen anderen reageren? Wanneer zal de begrafenis kunnen doorgaan? Eerst moeten ze weten wat de oorzaak is! Wij willen het ook zeker weten. Hoe lang zal dat duren? Wat gaan ze doen? Het geboortekaartje gaan we zeker behouden, maar dan wat aangepast qua tekst. ’t Is zo’n mooi kaartje. Mijn mooie buik waar velen jaloers op waren en ik ben er fier op. Nu is het afscheid nemen van die buik en van de kleine Stan.

Gisterenavond nog wat extra foto’s getrokken.

Nu hebben we 3 fototoestellen mee dus ook vele foto’s eens je er bent hoor Stan! Vandaag wordt je waarschijnlijk geboren en is de enige dag dat we je kunnen vastnemen, knuffelen, aankleden, je volledig in ons opnemen Het afscheid wordt hard…we zien wel…

Iets na 11h komt de verpleegster terug. Voorstel om gipsafdrukken te nemen van je handjes en voetjes. We zouden er wel zelf nog moeten omgaan of laten omgaan…. Hoe doen we dit? Lieve de hoofdvroedvrouw komt kort langs. Zij zal met ons alles overlopen voor “ wat na de geboorte”. Ze stelt voor dit maandag te doen als alles achter de rug is.

De verpleegster blijft nog even bij ons babbelen. Het is een lieve en begrijpende dame dat valt gelukkig goed mee.

11h30: ik krijg een yoghurtje. Kristof krijgt ook middageten.

Het is nu 12h. De harde buiken blijven lang aanhouden ook krampen tussendoor maar nog te doen. Iets na 12h komt de verpleegster terug. Heeft een warmwaterkruik mee. Dat doet deugd aan de rug en helpt precies wat tegen de krampen. Verpleegster blijft even een babbeltje slaan. We hebben blijkbaar recht op alle vergoedingen en verlof. Onze Stan zal als “volwaardig” mensje blijven bestaan (nu 12h50).

Intussen 13h45: een uurtje wachten is weer om. Om 14h komen ze terug pilletjes inbrengen.

Nu is de menstruatiepijn frequenter en harde buiken blijven. De tijd gaat traag. Om 12h50 is hier een baby geboren. We hoorden z’n eerste kreetjes en geschrei nadien. Wij zullen dit nooit horen van Stan…

(vanaf hier neemt Kristof het schrijven over. Ik begin echt pijn te krijgen en heb de fut niet meer te schrijven. Ik focus me volledig op het beheersen van de pijn want wil geen epidurale. Heb schrik voor de prik in de rug)

De vermoeidheid slaat even toe, we proberen een uurtje te rusten. Om 16h15 is de pijn niet meer te harden. We roepen de verpleegster op om toch over te gaan tot pijnverzachting. Straks komt de anesthesist. Dus nog even naar het toilet.. Dan terug naar mijn bed. Ondertussen maakt de verpleegster alles in gereedheid om eerst een infuus te steken. Reden: werkt bloeddrukverlagend. Het infuus steken verloopt even moeizaam

daar het moeilijk is een goeie ader te vinden. Tip: met warmwaterkruik even voorverwarmen en mijn aders komen naar boven. Dan het infuus erin (even pijnlijk) en ondertussen afname voor bloedanalyse. Door dit alles begin ik heel hard te rillen. Het eerste waar we aan denken is koude. De verpleegster heeft aan dat dit eerder voortkomt vanuit de arbeid die zich verder zet.

Dan komt de anesthesist langs om tot de epidurale over te gaan. Ik moet op de rand van het bed zitten en mijn rug krullen zoals een kat dat zou doen. De anesthesist geeft goede aanwijzingen wat hij doet. Eerst een ontsmettend product, wat een ijskoud gevoel teweegbrengt. Ik wordt van dit alles ongemakkelijk. Kristof moedigt me aan “alles is zo voorbij, komaan het lukt je”.

Het steken van de epidurale verloopt vlot, ook dat is dan ook weer voorbij. Na een aantal minuten verzacht de pijn, het doet deugd. Nu vooral de focus leggen op een toch wel aangenaam verloop van de geboorte. Ik wordt gecontroleerd met een bloeddrukmeter. Het verloopt normaal. Een goeie houding zoeken in bed moet ik nu doen. Ik lig toch wel iets te veel op mijn linkerschouder.

We zijn 7uren verder, de tijd loopt gestaag verder.

Anderhalf uur geleden vraagt Kimberly of ik niet liever eens wat wil gaan wandelen. (Kristof zat al een ganse dag in die oude onaangename stoel en had nog minder geslapen dan ik ) Nee dat doe ik niet, ik blijf aan de zijde van mijn schat zitten. Even komt er een doemdenken in me op: je gaat toch bij me blijven e? “tuurlijk” zegt Kimberly. Ik excuseer me voor deze bedenking, gedachtengang. Het denken gaat echter niet veel verder dan het verlies. Dit wordt een dag die in het geheugen zal blijven hangen. We zullen nog een aantal moeilijke momenten beleven: eindejaarsfeesten, 4 januari, het weekend met ons bende,…hoe zullen we dit allemaal beleven? We slaan er ons wel door.

Tja, een hele bladvulling. Kimberly had me gevraagd om nu geregeld wat te schrijven. Nu zal ze zich meer en meer over andere zaken moeten ontfermen. Ik blijf aan haar zijde kost wat kost. Een hele dag toeleven naar het mooiste moment in een koppel hun leven; de geboorte van een wonder. Stan we zullen je hard missen, maar je blijft in ons gedachten voor altijd.

Net even naar het restaurant geweest om wat eten en drinken. Ik had tot nu toe de maaltijden van Kimberly gekregen.

Iets voor 18h komt de verpleegster nog eens langs. Ze laat Kimberly eens van zijde wisselen. Het gevoel in de onderbenen is helemaal anders en tevens een tintelend gevoel rond de buik. De epidurale doet echt zijn werk en Kimberly ziet er terug heel wat beter uit. De pijn verbijten kan ze goed, toch gelukkig voor de epidurale gekozen.

18h; De verpleegster die al de hele dag bij ons was, heeft einde dienst. We bedanken haar van harte voor de ondersteuning die ze gedurende de hele dag geboden heeft. Daar heeft een mens deugd van, er kon af en toe ook eens een glimlachje verschijnen.

Iets na 18h: de gynaecoloog en andere verpleegkundige die ons zal opvolgen. Inwendig onderzoek: bijna zo goed als 2 cm verstreken. Ze merkt ook op dat alles onder sterke spanning staat waardoor de baarmoedermond zich plots kan openen en kan de bevalling eindelijk van start gaan. De gynaecoloog vermoedt dat het niet lang meer zal duren.

Het verdere verloop wordt toegelicht: vanaf dat Stan ter wereld komt, volgt reeds een uiterlijk onderzoek. Dan kan dit warm aanvoelend wezentje op de buik van Kimberly. We kiezen hier direct voor. Het kleine moment dat we met ons drieën kunnen koesteren. Vanaf dan zal het anders zijn. Maandag zal het allermoeilijkste zijn. Het definitieve afscheid.

We kunnen verder onderzoek laten doen naar de oorzaak van dit overlijden, dat er in de verste verten niet mocht zijn, een aantal kweekjes en een biopt (stukje huid en rib). Maandag kunnen we ook nog de beslissing nemen tot een autopsie. Oh ja, om 18h15 werden terug 2 pilletjes ingebracht.

Iets voor 20h: de vliezen zijn gebroken (dit omdat ik mijn bekkenbodem-oefening nog eens wou proberen doen mits de epidurale…). Verder wachten tot Stan verder gaat indalen. Als hij begint te drukken op de bekkenmond zal het zover zijn. Ondertussen kan ik wat op een bed rusten. Amai mijn rug heeft er deugd van.

De ganse dag hebben we ons afgesloten van de buitenwereld: de gsm staat niet op. Dit moment willen we eerst met ons tweetjes beleven, er naar toeleven, ja toch wel, naar de komst van Stan.

Hoe gaan we dit kunnen vertellen aan je meter, peter, oma Liliane en al onze vrienden?

Af en toe eens het opschrikken van de telefoon in de verpleegpost. Eén iemand is een beetje op de hoogte, je meter, Raymonda. Donderdag had ze een berichtje gekregen van mama, dat we een beetje ongerust zijn, er is geen beweging meer merkbaar in mama’s buik.

Je meter zal zeker ongerust zijn, we vermoeden dit heel sterk, ze zal wel eens langskomen bij ons thuis, tijdens haar werkpauze.

Omstreeks 20h15 stapt een verpleegster binnen in ons kamer. De mama van Kimberly aan de telefoon. Nu moet het wel, hoe hard het ook zal zijn, bang stappend naar de telefoon, hoe zal ik dit kunnen zeggen.

“Dag Raymonda”

“Dag Lelle”

“Sorry dat ik bel, ik wou je niet voorbij lopen maar ik was een beetje ongerust, ik dacht ik zal maar eens bellen. Ik heb jullie al proberen te bereiken”

“Ik heb geen goed nieuws, ons kindje is overleden” “oh nee, het is niet mogelijk. Kon ik maar bij jullie zijn! Hoe is het met Kimberly?!”.

Ik leg haar de stand van zaken uit, dat alles goed gaat met haar daar ze epidurale heeft. Nu moet het kindje nog geboren worden en mag het bij ons zijn voor een tijdje.

“als je morgen komt mag je hem ook zien als je dat wil".

Morgen komt ze, omstreeks10h30.

20h50: Kimberly begint meer druk te voelen aan de bekkenmond. Verpleegster verwittigd. Denkt dat de blaas volzit, eerst bedpan, lukt niet (owv epidurale) dus verpleegster sondeert - goed resultaat.

Epidurale toediening wordt iets verhoogd. Weinig positief resultaat, de druk blijft. Uiteindelijk toch inwendig onderzoek: volledige ontsluiting. Het is 21h, de gynaecoloog wordt verwittigd, ze komt er aan. Alles wordt in gereedheid gebracht.

Ondertussen neemt Kristof body en pyama om straks Stan opperbest te kleden. Ook Raf de giraf (knuffel van Stan) mag het gebeuren op enige afstand aanschouwen!

Papa mag al een eerste glimp opvangen van Stan, het hoofdje is al vlug in aantocht!

21h20: Stan, 2340g, is ter wereld gekomen!

Een heel vlotte bevalling, ongeveer 15minuten. Onze Stan mocht op de buik van de fiere mama. Daarnaast de trotse papa. Wij drieën samen, maar echter van korte duur. Onze Stan ziet eruit alsof hij aan het slapen is, was het maar zo… Dit moment zullen we voor altijd koesteren.

Papa mag de navelstreng doorknippen!

Snel een berichtje naar je meter en daar belt ze al!

Alles lijkt perfect te zijn: navelstreng, placenta, baarmoeder, uiterlijk van Stan,… een hele mooie jongen. Het dringt bij papa en mama allemaal nog niet zo goed door...

Raf de giraf was er ook heel de tijd bij, zo lang naar jou gezocht, de mooie knuffel, die de reis met Stan samen zal maken.

(vanaf hier neemt Kimberly terug over met schrijven, we schrijven om beurten iets in het schrift)

Een half uur mogen we al met ons 3-tjes alleen zijn. Dan kwamen de gynaecoloog en de verpleegster terug. Men zou een biopt nemen van Stan (deeltje van de huid, spier en bot/rib om chromosomale afwijkingen op te sporen) en om zijn kleertjes aan te doen die we mee hadden: een wit hemdje en een oranje pyama met beertjes. Het mutsje van zijn meter zal helaas moeilijk aan te doen zijn omdat de huid/schedel te soepel is.

Dan wordt ik verzorgd door de nachtverpleegster. Dit is verfrissend en doet enorm deugd. Ik voel wel heel warm aan: t° 38,5!

Na de verzorging mochten we naar onze kamer, kamer 18. We spreken af dat ik eerst nog iets eet en dat Stan daarna nog eens bij ons komt.

Het is inmiddels 23h30. Ik eet nog iets kleins en om 00h00 laten we Stan halen. Even een moeilijk moment, maar wat is hij mooi in zijn pakje! Zelfs niet echt veel te groot! Echt schattig! Stan blijft tot 1h00 bij ons. In tussentijd vragen we de nachtverpleegster enkele foto’s te nemen van ons 3-tjes.

Ook nemen we zelf nog heel wat foto’s. Foto’s enkel voor onszelf. We zetten ook de geboorte-attentie en het geboortekaartje uit. Allemaal heel mooi!

Stan gaat afwisselend bij mama en bij papa. Hij is echt zo’n mooie baby!

Ondertussen is mijn koorts wat gestegen: t°38,7. De verpleegster checkt nog eens de baarmoeder en het bloedverlies. Alles ok. Ik krijg anti-biotica tegen de koorts.

Om 1h00 beslissen we terug even afscheid te nemen van onze Stan. Terug een moeilijk moment. Maar het lukt wel. Het troost de gedachte dat we hem steeds bij ons kunnen vragen als we willen, dag en nacht. De verpleegster neemt hem terug mee na nog wat foto’s getrokken te hebben en slaat nadien nog een babbeltje. Echt ondersteunend, zoals al het personeel hier al de hele dag. Een echt steun! Het is nu inmiddels 2h15.

2h30: In bed eet ik nog een dessertje en daarna licht uit. Papa sliep daarnet al eens een half uurtje dat probeer ik nu ook te doen. Het was een zware dag, jouw dag Stan, 23-11-2007.

5h00: ik word wakker, klaarwakker. Papa slaapt rustig, zal hem deugd doen, hij had vannacht amper geslapen. Het wordt terug een moeilijke dag. Iedereen inlichten: je meter, Stan, komt om 10h30. ze zal je zeker een dikke knuffel geven!

Papa is ondertussen wakker. Ik heb even een serieuze dip. Alles flitst door mijn hoofd: straks mensen opbellen, hoe gaan ze reageren, zullen ze langskomen, het gevoel dat je in mijn armen ligt, je geur, zelfs plots het gevoel alsof je terug gaat geboren worden,… vreemd….

Lieve Stan,

Je bedje staat klaar, je kastje gevuld, je speelgoed, je badje, …papa en mama zeiden deze week nog dat we wat meer moesten doordoen met de geboorte-attenties: stel dat je plots zou komen.. we schilderden, kleefden etiketten, printen naamlabels met … STAN. We schoten goed op en maakten nog afspraken rond de laatste afwerking van alles. Een voorgevoel? Het lijkt er een beetje op. Je ziet het Stan, je was /bent zo welkom! We zien je zo graag en dit blijft voor altijd. Onze lieve kleine Stan. Je bent nu inmiddels 8h40minuten op deze wereld. Het is 6uur.