donderdag 7 februari 2008

Hallo!

Welkom op onze blog van en voor Stan!

Naar het voorbeeld van veel andere ouders die een website of blog maakten over en voor hun kind(je) dat overleden is, besloten wij dit ook te doen.

Hieronder lees je ons verhaal: beginnende bij de laatste controle van de zwangerschap
tot en met het afscheid van Stan.
De schrijfsels beginnende bij de dag van de geboorte zijn letterlijk overgenomen
uit het schriftje dat wij in het ziekenhuis bijhielden.
Het zijn gevoelens, bedenkingen,... van het moment zelf.

Alles van na het afscheid lees je onder "Verder met Stan" (zie link in rechterkolom)

Wie wil kan een reactie nalaten.


Kimberly en Kristof

maandag 4 februari 2008

Je laatste week in mama's buik!

Maandag 19 november 2007

“Niet goed geslapen deze nacht! Ieder anderhalf uur wakker! Om 9h30 hebben we een afspraak bij de gynaecoloog! mama: 69kg dus nog steeds maar 9kg erbij! Met de baby alles goed. Ligt al wat ingedaald. Baarmoederhals is weer verkort… Verder alles prima! mooie 4D-echo van het gezichtje! Handje lag er wel wat voor maar niet erg! Vandaag eerste pampertjes gekocht en om papier geweest voor uitnodiging van de babyborrel en de naamkaartjes voor aan de geboorteattenties.”

Dinsdag 20 november 2007

“Goede nacht gehad! Overdag ook weinig last en comfortabele houding gevonden in de zetel om te rusten. ’s Avonds gaan we naar de inhaalles prentale kine (18h30-20h30) In de kiné doen we relaxatie oefeningen en massage. Bij de vroedvrouw krijgen we info over “de arbeid”. Zeer interessant!”

Woensdag 2 1 november 2007

“Ik wordt wakker. Terug een goede nacht! Wel weer meer pijn rond schaambeen vandaag! ook in de rug ter hoogte van mijn rib de hele dag pijn! Ging niet over, lastig! Veel gerust vandaag ook geen beweging van de baby gevoeld! Zeer vreemd! Wel veel harde buiken bij de minste beweging, mss komt dat door de bewegingen van de baby… ‘s avonds pas goede houding gevonden op rechterzij met bodyfix , geen pijn dan. ¨

Papa verniste de verzorgingscommode en we werkten samen verder aan de geboorteattenties: kadertjes schilderen, doosjes vouwen voor de kindjes, afdrukken naamkaartjes,… zo kan ik overdag weer wat doen als het lukt...”

Donderdag 22 november 2007

“Goede nacht! Bij op staan terug pijn aan schaambeen en rug. vm: boodschappen op het gemak te voet in het dorp. ‘s Middags wat ongemakkelijk en wat draaierig. Wat gerust. Pas om 13h30 gegeten. Veel harde buiken, ongeveer om de 15 minuten. Goede houding gevonden in zetel. Nog steeds geen beweging gevoeld van de baby. 14h45 wordt wat ongerust en bel gynaecoloog: vanavond aan de monitor…”

Voor het vertrek naar het ziekenhuis neem ik nog een warme douche en masseer mijn buik om beweging op te wekken. Er komt niets, ik heb een vreemd voorgevoel…

Volgende tekst typte ik na onze thuiskomst ’s avonds uit het ziekenhuis:

“Gisteren geen beweging in de buik. Op mijn kalender die ik bijhou noteer ik dat ik dat vreemd vindt maar wacht af.

Vandaag om 14h45 ook nog geen beweging . Heb al het één en ander opgezocht en wordt een beetje ongerust. Ik bel de gynaecoloog en die zegt gewoon dat ik best eens aan de monitor kom liggen van zodra ik kan. Om 17h gaan we direct. Een verpleegster zet de monitor aan en moet even zoeken naar het hartritme. Ze vind maar één hartslag, de mijne. Ze geef t op (snel naar mijn mening want eind september moesten ze ook even zoeken) en zegt dat ze de gynaecoloog gaat bellen om een echo te nemen. We moeten even wachten. Ze gaat weg met de woorden: ”ik hoop dat het geen slecht nieuws is…” daarmee breekt ze de spanning die ik een ganse dag had opgebouwd. Het had al door mijn hoofd geflitst dat het wel een geen goed nieuws zou zijn. Daarna komt nog eens een ander verpleegster die ook al niet echt hoopgevend was. Uiteindelijk na een half uur is de gynaecoloog er en begint onmiddellijk met de echo: het hoofdje, moeilijk te zien want is al aan het indalen, het buikje,… en de woorden; “het hartje klopt niet meer”. Een klap, onverwacht, onvoorbereid,… vanalles gaat door je hoofd dingen waar je niet mee bezig was tot nu…!!!!

  • De bevalling? Kan direct of morgen of overmorgen,… we kiezen nog een nachtje naar huis te gaan en morgen terug te komen.
  • Het geslacht? Oei, daarvoor moet de gynaecoloog nog eens met de echo kijken: een jongen, Stan!

Alles lijkt normaal op de echo, mooi vruchtwater, een jongetje dat goed groeit, alleen die witte stipjes in de buik? Misschien is dat iets wat naar de oorzaak kan wijzen. De gynaecoloog denkt echter ook al direct aan het hartje zelf, ondanks dat eerder onderzoek geruststellend geweest was.

Afwachten dus!

Lieve Stan, dat ons leven met jou erbij veel zou veranderen daar waren we op voorbereid maar dit is niet wat we hadden verwacht! We waren zo blij een mooie echo mee te krijgen maandag waarop we voor het eerst je lieve snoetje konden zien. Je valiesje staat klaar, je kamertje alles was in gereedheid. Nu moeten we alles wat anders gaan organiseren. Morgen of overmorgen zal je je warme plekje verlaten maar ….

We weten nog niet goed wat er komen zal, wat ons precies allemaal te doen staat maar één ding is zeker: jij bent ons eerste kindje, een flinke zoon, Stan!”

Het was een vreselijke avond. We weenden constant en vroegen ons af waarom? Hoe is dit kunnen gebeuren? Wat willen we nu verder? De eerste ideeën over de begrafenis kwamen al maar hoe begin je zoiets voor te bereiden??? Heel veel vragen!! En nog meer verdriet! Het werd rap heel laat. We nemen nog enkele foto’s van mijn buik als afscheid…en proberen dan te gaan slapen want morgen komt een zware dag!

Hierboven lees je wat ik noteerde in het dagboek dat ik bijhield sinds het begin van mijn zwangerschap. Hieronder lees je alles wat we noteerden in een schriftje dat we mee hadden in het ziekenhuis. De oorspronkelijk bedoeling van dat schriftje was als geheugensteuntje te gebruiken bij het geven van borstvoeding: wanneer, links of rechts,…ed het schriftje heeft helaas een geheel andere functie gekregen maar was onmisbaar en is nu heel veel waard!!

We spraken die bewuste donderdagavond (22 november 2007) in het ziekenhuis al af dat we ’s anderendaags terug zouden komen om de bevalling in te leiden. Om 9h30 werden we verwacht.

Je geboortedag - 23 november 2007

Vrijdag 23 november 2007

Vreselijke nacht!! Wakker tot ongeveer 1h00. om 3h 00 terug wakker tot ongeveer 4h00. daarna kunnen doorslapen tot ongeveer 7h30. Hier liggen we nu nog met ons drietjes…

8h00: de wekker gaat af. The Levellers zingen “What a beautiful day”. Vlug de wekker uit en opstaan. Eten? Gaat moeilijk, toch één boterhammetje want het is bij mij al van gisteren 13h30 geleden. Voor het laatst samen met Stan onder de douche. Een extra buikmassage als afscheid want er is echt geen beweging meer. Vlug die kleren aan.

Ik beslis nog vlug ons voorbeeld van de geboorte-attentie mee te nemen en Kristof print nog vlug een geboortekaartje af. Misschien leuk voor op de foto samen met Stan.

Het is een grijze dag. Het regent als we doorrijden naar Gent. De gedachte dat Stan nooit meer mee zal komen naar huis overvalt me.

9h30: op het afgesproken uur arriveren we in het ziekenhuis. Een verpleegster die we al eens gehad hebben ontvangt ons en begeleidt ons naar de arbeidskamer. Daar moeten we een half uurtje wachten op onze gynaecoloog. Om 10h is ze er en kijkt nog eens met de echo: zelfde beelden als gisteren: witte stipjes in de buik, hartje stil.

Onmiddellijk krijg ik pilletjes om de bevalling in te leiden. Ik heb al 1 cm ontsluiting dus dat is eigenlijk goed. Hopelijk duurt het niet te lang.

Daarna enkele formaliteiten regelen: kamerkeuze, maaltijden,…en dan kan Kristof me gaan inschrijven aan de ingang van het ziekenhuis.

Het is nu 10h45 ik begin weer wat meer pijn te krijgen aan mijn rug ter hoogte van mijn ribbenen leg me wat op mijn zij. Misschien vraag ik straks een bodyfix.

Hoe moeten we dit aan iedereen vertellen? Allereerst aan onze ouders! Een fiere peter en meter waar wij ook heel tevreden mee waren. Hoe hard zal het aankomen. Zal mijn mama hem nog eens kunnen vastnemen? Denk da ze dat wel zou willen. Ze moet het zeker vanavond weten of morgenvroeg.

Hoe zullen anderen reageren? Wanneer zal de begrafenis kunnen doorgaan? Eerst moeten ze weten wat de oorzaak is! Wij willen het ook zeker weten. Hoe lang zal dat duren? Wat gaan ze doen? Het geboortekaartje gaan we zeker behouden, maar dan wat aangepast qua tekst. ’t Is zo’n mooi kaartje. Mijn mooie buik waar velen jaloers op waren en ik ben er fier op. Nu is het afscheid nemen van die buik en van de kleine Stan.

Gisterenavond nog wat extra foto’s getrokken.

Nu hebben we 3 fototoestellen mee dus ook vele foto’s eens je er bent hoor Stan! Vandaag wordt je waarschijnlijk geboren en is de enige dag dat we je kunnen vastnemen, knuffelen, aankleden, je volledig in ons opnemen Het afscheid wordt hard…we zien wel…

Iets na 11h komt de verpleegster terug. Voorstel om gipsafdrukken te nemen van je handjes en voetjes. We zouden er wel zelf nog moeten omgaan of laten omgaan…. Hoe doen we dit? Lieve de hoofdvroedvrouw komt kort langs. Zij zal met ons alles overlopen voor “ wat na de geboorte”. Ze stelt voor dit maandag te doen als alles achter de rug is.

De verpleegster blijft nog even bij ons babbelen. Het is een lieve en begrijpende dame dat valt gelukkig goed mee.

11h30: ik krijg een yoghurtje. Kristof krijgt ook middageten.

Het is nu 12h. De harde buiken blijven lang aanhouden ook krampen tussendoor maar nog te doen. Iets na 12h komt de verpleegster terug. Heeft een warmwaterkruik mee. Dat doet deugd aan de rug en helpt precies wat tegen de krampen. Verpleegster blijft even een babbeltje slaan. We hebben blijkbaar recht op alle vergoedingen en verlof. Onze Stan zal als “volwaardig” mensje blijven bestaan (nu 12h50).

Intussen 13h45: een uurtje wachten is weer om. Om 14h komen ze terug pilletjes inbrengen.

Nu is de menstruatiepijn frequenter en harde buiken blijven. De tijd gaat traag. Om 12h50 is hier een baby geboren. We hoorden z’n eerste kreetjes en geschrei nadien. Wij zullen dit nooit horen van Stan…

(vanaf hier neemt Kristof het schrijven over. Ik begin echt pijn te krijgen en heb de fut niet meer te schrijven. Ik focus me volledig op het beheersen van de pijn want wil geen epidurale. Heb schrik voor de prik in de rug)

De vermoeidheid slaat even toe, we proberen een uurtje te rusten. Om 16h15 is de pijn niet meer te harden. We roepen de verpleegster op om toch over te gaan tot pijnverzachting. Straks komt de anesthesist. Dus nog even naar het toilet.. Dan terug naar mijn bed. Ondertussen maakt de verpleegster alles in gereedheid om eerst een infuus te steken. Reden: werkt bloeddrukverlagend. Het infuus steken verloopt even moeizaam

daar het moeilijk is een goeie ader te vinden. Tip: met warmwaterkruik even voorverwarmen en mijn aders komen naar boven. Dan het infuus erin (even pijnlijk) en ondertussen afname voor bloedanalyse. Door dit alles begin ik heel hard te rillen. Het eerste waar we aan denken is koude. De verpleegster heeft aan dat dit eerder voortkomt vanuit de arbeid die zich verder zet.

Dan komt de anesthesist langs om tot de epidurale over te gaan. Ik moet op de rand van het bed zitten en mijn rug krullen zoals een kat dat zou doen. De anesthesist geeft goede aanwijzingen wat hij doet. Eerst een ontsmettend product, wat een ijskoud gevoel teweegbrengt. Ik wordt van dit alles ongemakkelijk. Kristof moedigt me aan “alles is zo voorbij, komaan het lukt je”.

Het steken van de epidurale verloopt vlot, ook dat is dan ook weer voorbij. Na een aantal minuten verzacht de pijn, het doet deugd. Nu vooral de focus leggen op een toch wel aangenaam verloop van de geboorte. Ik wordt gecontroleerd met een bloeddrukmeter. Het verloopt normaal. Een goeie houding zoeken in bed moet ik nu doen. Ik lig toch wel iets te veel op mijn linkerschouder.

We zijn 7uren verder, de tijd loopt gestaag verder.

Anderhalf uur geleden vraagt Kimberly of ik niet liever eens wat wil gaan wandelen. (Kristof zat al een ganse dag in die oude onaangename stoel en had nog minder geslapen dan ik ) Nee dat doe ik niet, ik blijf aan de zijde van mijn schat zitten. Even komt er een doemdenken in me op: je gaat toch bij me blijven e? “tuurlijk” zegt Kimberly. Ik excuseer me voor deze bedenking, gedachtengang. Het denken gaat echter niet veel verder dan het verlies. Dit wordt een dag die in het geheugen zal blijven hangen. We zullen nog een aantal moeilijke momenten beleven: eindejaarsfeesten, 4 januari, het weekend met ons bende,…hoe zullen we dit allemaal beleven? We slaan er ons wel door.

Tja, een hele bladvulling. Kimberly had me gevraagd om nu geregeld wat te schrijven. Nu zal ze zich meer en meer over andere zaken moeten ontfermen. Ik blijf aan haar zijde kost wat kost. Een hele dag toeleven naar het mooiste moment in een koppel hun leven; de geboorte van een wonder. Stan we zullen je hard missen, maar je blijft in ons gedachten voor altijd.

Net even naar het restaurant geweest om wat eten en drinken. Ik had tot nu toe de maaltijden van Kimberly gekregen.

Iets voor 18h komt de verpleegster nog eens langs. Ze laat Kimberly eens van zijde wisselen. Het gevoel in de onderbenen is helemaal anders en tevens een tintelend gevoel rond de buik. De epidurale doet echt zijn werk en Kimberly ziet er terug heel wat beter uit. De pijn verbijten kan ze goed, toch gelukkig voor de epidurale gekozen.

18h; De verpleegster die al de hele dag bij ons was, heeft einde dienst. We bedanken haar van harte voor de ondersteuning die ze gedurende de hele dag geboden heeft. Daar heeft een mens deugd van, er kon af en toe ook eens een glimlachje verschijnen.

Iets na 18h: de gynaecoloog en andere verpleegkundige die ons zal opvolgen. Inwendig onderzoek: bijna zo goed als 2 cm verstreken. Ze merkt ook op dat alles onder sterke spanning staat waardoor de baarmoedermond zich plots kan openen en kan de bevalling eindelijk van start gaan. De gynaecoloog vermoedt dat het niet lang meer zal duren.

Het verdere verloop wordt toegelicht: vanaf dat Stan ter wereld komt, volgt reeds een uiterlijk onderzoek. Dan kan dit warm aanvoelend wezentje op de buik van Kimberly. We kiezen hier direct voor. Het kleine moment dat we met ons drieën kunnen koesteren. Vanaf dan zal het anders zijn. Maandag zal het allermoeilijkste zijn. Het definitieve afscheid.

We kunnen verder onderzoek laten doen naar de oorzaak van dit overlijden, dat er in de verste verten niet mocht zijn, een aantal kweekjes en een biopt (stukje huid en rib). Maandag kunnen we ook nog de beslissing nemen tot een autopsie. Oh ja, om 18h15 werden terug 2 pilletjes ingebracht.

Iets voor 20h: de vliezen zijn gebroken (dit omdat ik mijn bekkenbodem-oefening nog eens wou proberen doen mits de epidurale…). Verder wachten tot Stan verder gaat indalen. Als hij begint te drukken op de bekkenmond zal het zover zijn. Ondertussen kan ik wat op een bed rusten. Amai mijn rug heeft er deugd van.

De ganse dag hebben we ons afgesloten van de buitenwereld: de gsm staat niet op. Dit moment willen we eerst met ons tweetjes beleven, er naar toeleven, ja toch wel, naar de komst van Stan.

Hoe gaan we dit kunnen vertellen aan je meter, peter, oma Liliane en al onze vrienden?

Af en toe eens het opschrikken van de telefoon in de verpleegpost. Eén iemand is een beetje op de hoogte, je meter, Raymonda. Donderdag had ze een berichtje gekregen van mama, dat we een beetje ongerust zijn, er is geen beweging meer merkbaar in mama’s buik.

Je meter zal zeker ongerust zijn, we vermoeden dit heel sterk, ze zal wel eens langskomen bij ons thuis, tijdens haar werkpauze.

Omstreeks 20h15 stapt een verpleegster binnen in ons kamer. De mama van Kimberly aan de telefoon. Nu moet het wel, hoe hard het ook zal zijn, bang stappend naar de telefoon, hoe zal ik dit kunnen zeggen.

“Dag Raymonda”

“Dag Lelle”

“Sorry dat ik bel, ik wou je niet voorbij lopen maar ik was een beetje ongerust, ik dacht ik zal maar eens bellen. Ik heb jullie al proberen te bereiken”

“Ik heb geen goed nieuws, ons kindje is overleden” “oh nee, het is niet mogelijk. Kon ik maar bij jullie zijn! Hoe is het met Kimberly?!”.

Ik leg haar de stand van zaken uit, dat alles goed gaat met haar daar ze epidurale heeft. Nu moet het kindje nog geboren worden en mag het bij ons zijn voor een tijdje.

“als je morgen komt mag je hem ook zien als je dat wil".

Morgen komt ze, omstreeks10h30.


20h50: Kimberly begint meer druk te voelen aan de bekkenmond. Verpleegster verwittigd. Denkt dat de blaas volzit, eerst bedpan, lukt niet (owv epidurale) dus verpleegster sondeert - goed resultaat.

Epidurale toediening wordt iets verhoogd. Weinig positief resultaat, de druk blijft. Uiteindelijk toch inwendig onderzoek: volledige ontsluiting. Het is 21h, de gynaecoloog wordt verwittigd, ze komt er aan. Alles wordt in gereedheid gebracht.

Ondertussen neemt Kristof body en pyama om straks Stan opperbest te kleden. Ook Raf de giraf (knuffel van Stan) mag het gebeuren op enige afstand aanschouwen!

Papa mag al een eerste glimp opvangen van Stan, het hoofdje is al vlug in aantocht!

21h20: Stan, 2340g, is ter wereld gekomen!

Een heel vlotte bevalling, ongeveer 15minuten. Onze Stan mocht op de buik van de fiere mama. Daarnaast de trotse papa. Wij drieën samen, maar echter van korte duur. Onze Stan ziet eruit alsof hij aan het slapen is, was het maar zo… Dit moment zullen we voor altijd koesteren.

Papa mag de navelstreng doorknippen!

Snel een berichtje naar je meter en daar belt ze al!

Alles lijkt perfect te zijn: navelstreng, placenta, baarmoeder, uiterlijk van Stan,… een hele mooie jongen. Het dringt bij papa en mama allemaal nog niet zo goed door...

Raf de giraf was er ook heel de tijd bij, zo lang naar jou gezocht, de mooie knuffel, die de reis met Stan samen zal maken.

(vanaf hier neemt Kimberly terug over met schrijven, we schrijven om beurten iets in het schrift)

Een half uur mogen we al met ons 3-tjes alleen zijn. Dan kwamen de gynaecoloog en de verpleegster terug. Men zou een biopt nemen van Stan (deeltje van de huid, spier en bot/rib om chromosomale afwijkingen op te sporen) en om zijn kleertjes aan te doen die we mee hadden: een wit hemdje en een oranje pyama met beertjes. Het mutsje van zijn meter zal helaas moeilijk aan te doen zijn omdat de huid/schedel te soepel is.

Dan wordt ik verzorgd door de nachtverpleegster. Dit is verfrissend en doet enorm deugd. Ik voel wel heel warm aan: t° 38,5!

Na de verzorging mochten we naar onze kamer, kamer 18. We spreken af dat ik eerst nog iets eet en dat Stan daarna nog eens bij ons komt.

Het is inmiddels 23h30. Ik eet nog iets kleins en om 00h00 laten we Stan halen. Even een moeilijk moment, maar wat is hij mooi in zijn pakje! Zelfs niet echt veel te groot! Echt schattig! Stan blijft tot 1h00 bij ons. In tussentijd vragen we de nachtverpleegster enkele foto’s te nemen van ons 3-tjes.

Ook nemen we zelf nog heel wat foto’s. Foto’s enkel voor onszelf. We zetten ook de geboorte-attentie en het geboortekaartje uit. Allemaal heel mooi!

Stan gaat afwisselend bij mama en bij papa. Hij is echt zo’n mooie baby!

Ondertussen is mijn koorts wat gestegen: t°38,7. De verpleegster checkt nog eens de baarmoeder en het bloedverlies. Alles ok. Ik krijg anti-biotica tegen de koorts.

Om 1h00 beslissen we terug even afscheid te nemen van onze Stan. Terug een moeilijk moment. Maar het lukt wel. Het troost de gedachte dat we hem steeds bij ons kunnen vragen als we willen, dag en nacht. De verpleegster neemt hem terug mee na nog wat foto’s getrokken te hebben en slaat nadien nog een babbeltje. Echt ondersteunend, zoals al het personeel hier al de hele dag. Een echt steun! Het is nu inmiddels 2h15.

2h30: In bed eet ik nog een dessertje en daarna licht uit. Papa sliep daarnet al eens een half uurtje dat probeer ik nu ook te doen. Het was een zware dag, jouw dag Stan, 23-11-2007.

5h00: ik word wakker, klaarwakker. Papa slaapt rustig, zal hem deugd doen, hij had vannacht amper geslapen. Het wordt terug een moeilijke dag. Iedereen inlichten: je meter, Stan, komt om 10h30. ze zal je zeker een dikke knuffel geven!

Papa is ondertussen wakker. Ik heb even een serieuze dip. Alles flitst door mijn hoofd: straks mensen opbellen, hoe gaan ze reageren, zullen ze langskomen, het gevoel dat je in mijn armen ligt, je geur, zelfs plots het gevoel alsof je terug gaat geboren worden,… vreemd….

Lieve Stan,

Je bedje staat klaar, je kastje gevuld, je speelgoed, je badje, …papa en mama zeiden deze week nog dat we wat meer moesten doordoen met de geboorte-attenties: stel dat je plots zou komen.. we schilderden, kleefden etiketten, printen naamlabels met … STAN. We schoten goed op en maakten nog afspraken rond de laatste afwerking van alles. Een voorgevoel? Het lijkt er een beetje op. Je ziet het Stan, je was /bent zo welkom! We zien je zo graag en dit blijft voor altijd. Onze lieve kleine Stan. Je bent nu inmiddels 8h40minuten op deze wereld. Het is 6uur.


In het ziekenhuis

Zaterdag 24 november 2007

7h00: ge gynaecologe van wacht komt langs. Gaat me antibiotica geven in tabletvorm omdat ik geen infecties zou opdoen. Koorts blijft nu wel weg dus infuus werkt goed. Infecties kunnen van alle aard zijn. Kans is groter dat ik er een heb of opdoe gezien Stan toch 3 volle dagen overleden in mijn buik gebleven is.

7h45: ontbijt en infuus wordt verwijderd. Ik krijg Augmentin in tabletvormmaar moet het pas vanmiddag starten.

Ik neem nu ook twee tabletjes die borststuwing tegengaan (DOSTINEX).

8h15: Kristof belt zijn ouders. Zijn ma aan de lijn

8h30: Bernard gebeld. Ik heb alles mooi kunnen uitleggen.

8h40: Patrick gebeld. Neemt niet op.

8h45: Patrick belt zelf op. Hier kunnen we al iets rustiger de boodschap overbrengen.

9h30: peter/opa Adrien en oma Liliane komen toe. Een hartverscheurend moment. Ik zie zo op het gezicht van pa dat zijn hart breekt. Hierop ga ik er bijna zo goed als onderdoor. Ga ik dit ooit te boven komen? De confrontatie voor hem werd nog iets harder omdat Stan ook op dat moment goeiedag aan ons kwam zeggen. Stan komt eerst in de armen van mama te liggen. Opa en oma kijken zachtjes toe, een hartverscheurende blik naar hun derde kleinkind. Mama vraagt of hij even in de armen van zijn peter wil liggen. Dit blijkt nogal moeilijk voor hem. “hoeft niet hoor, het mag”. Peter ontwijkt het voorstel. Dan komt Stan in de armen van papa te liggen. Papa blijft het moeilijk hebben zich te bedwingen. De tranen vloeien in overvloed, vooral wanneer hij een blijk werpt in de ogen van je peter. In zijn ogen merkt hij heel sterk het verdriet op. Zo’n verdriet hadden we hem nooit gewenst.

Straks komt meter, we nemen even afscheid van Stan. Tot straks kleine man!

Terug een stapje verder in het nemen van afscheid.

Hij blijft toch zo mooi, zo vredig, zo’n rust uitstralen. Dit doet mama en papa echt heel veel deugd.

10h30: een kleine tok op de deur. Het is je meter, een hartverwarmende knuffel aan haar dochter. Dit is haar eerste kleinkind. Ze had hier samen met ons zo intens de zwangerschap beleefd. Maar dit mocht niet gebeuren, de tranen rollen van haar wangen een intense knuffel met dochterlief. Ook papa krijgt een dikke knuffel. Het doet deugd om ook ons verdriet met deze mensen te delen.

Er wordt heen en weer gepraat, eigen ervaringen met zo’n verdriet komen naar boven. Dit is hun weg die ze willen afleggen.

Meter wil je ook zien, Stan, hier twijfelt ze zeker niet over. We roepen de verpleging op: Stan mag komen. We vragen ook of het mogelijk is Stan te meten (47cm). Even later komt Stan in zijn bedje voor de tweede maal van deze dag in ons kamer. Eerst terug in de armen van mama. Dan komt je meter aan de beurt. Wat ligt hij daar terug zo mooi! In de armen van zijn lieve meter.

We stellen peter terug voor of hij Stan in zijn armen wil koesteren. Even een twijfel maar dit oh zo’n belangrijk moment wil hij niet laten voorbij gaan. Dit is het enige moment om Stan zo dicht bij hen te kunnen houden. Ook al is het zo pijnlijk. Die blik zal ik (papa van Stan) in die ogen van peter niet vergeten. Peter zegt: “kijk zie binnen een jaar hadden we al kunnen voetballen” peter en meter gaan ook eens samen met Stan op de foto. Stan zijn twee beschermelingen, hadden ze echt maar de mogelijkheid gehad om hem in bescherming te nemen.

Oma Liliane grijpt ook deze kans aan om Stan op haar schoot te nemen. Van hieruit gaat hij terug naar papa, terug kruisen de blikken van opa en papa zich.

Het verdriet van papa wordt te pijnlijk. Heel diep vanbinnen knapt er iets. Papa kan de hele dag zijn tranen niet bedwingen, mama houdt zich wel sterk, troostend voor papa.

Kort na de middag besluiten opa en oma naar huis te gaan. Morgen komen ze zeker terug op bezoek. Zij zullen naar de zus van papa (tante Isabelle) en naar de familie Weytens dit droevige nieuws overbrengen.

Papa gaat ook nog even huiswaarts: kledij halen, Flokke (de kat) eten geven, naar de winkel, om een art-kit om een voet en/of handafdruk in gips van Stan te kunnen maken.

Thuis aangekomen voelt dit helemaal niet prettig. Hij zal en wil bij zijn lieve schat zijn, de nachten samen doorbrengen. Thuis neemt papa de tijd om Greet op de hoogte te stellen. Een gesprek dat nuchter maar tevens emotioneel verloopt. “ik heb nog een bijzondere vraag voor je Greet. Wil je de anderen op de hoogte stellen. Voor ons is dit in deze omstandigheden moeilijk.” Dit wil ze zeker voor ons doen. Dit is iets wat we appreciëren.

Op de terugweg naar de materniteit krijgt papa een telefoontje van zijn zus. Dit had ze zich niet kunnen voorstellen. Ze komt straks langs.

Aangekomen aan de materniteit merkt papa de wagen van Bernard en Ilke op. Hard, hard, hard, hoe gaan zij zich hierbij voelen? Een diepe zucht aan de deur en dan naar binnen. Stan is er terug, speciaal voor Ilke en Bernard. Hier ging ook een beetje thuis voor jou zijn. Want Ilke ging je onthaalmoeder worden. Zij keek hier heel erg naar uit want je ging ook het speelkameraadje worden van haar zoontje Arne. Maar het mocht niet zijn. Bernard en Ilke kunnen het allemaal niet geloven: waarom toch!?! Wat moet je hierop zeggen. De aanwezigheid van deze vrienden betekent echter veel meer...

Zus komt omstreeks 16h30, ook Stan komt er bij.

Nieuwe gedachten komen naar boven. Stan zal fysisch nooit in ons huisje komen maar krijgt er zowiezo wel een plaatsje, want je hoort er hier ook bij, bij papa en mama. Nooit kan jij in ons huisje opgroeien, maar je blijft wel aanwezig in ons gedachten. Niet ver uit de buurt zal je je definitieve eindbestemming krijgen. Hopelijk kan dit op het kerkhof te Nazareth. Van huis uit kunnen mama en papa je bijna zien. Mama en papa zullen je regelmatig ook komen bezoeken. Een bezoekje dat heel belangrijk voor ons zal blijven, we zullen zorg van je dragen.

Mémé José is op komst vanuit het verre Jambes. Ook zij wil persoonlijk afscheid nemen van Stan. Iedereen die tot nu toe op bezoek is gekomen doet dit op zijn manier, elk één gaat zijn eigen weg hierin. Heel begripvol gaan ze om met mama en papa en natuurlijk Stan, want onze lieve zoon staat echt wel in het middelpunt!

18h50: Mémé José en tante Antoinette komen op bezoek. Een verpleegster begeleid hen naar Stan, ook Raymonda gaat mee. Papa en mama hadden immers besloten om Stan niet terug naar de kamer te laten komen op dit moment. Papa en mama kunnen op dit moment nog eens van elkaar genieten zonder bezoekers.

Enige tijd later komt Frank ook langs. Hij komt Raymonda ophalen. Ook hij kan de emoties moeilijk bedwingen.

Papa merkt op dat 21h20 begint te naderen. Een belangrijk moment voor Stan, maar ook voor mama en papa want Stan wordt 1 dag! Papa vraagt aan het bezoek om rond 20h45 af te ronden, zodat we ons kunnen voorbereiden: papa bracht van thuis nl. een cadeautje voor je mee: het muziekschaapje van Janbibejan dat mama voor je koos. We hebben het nog maar van dinsdag mss hoorde je het al eens toen mama het testte. Ook je groene dekentje leggen we klaar en natuurlijk onmisbaar: het fototoestel!

21h10: Stan, jij komt onze kamer binnen en wordt in mama’s armen gelegd met je gezichtje naar papa gericht. We omhullen jou in je warme zachte dekentje. Jij voelt nl. iedere keer kouder en kouder aan wat het voor mama en papa niet gemakkelijker maakt. Maar je ligt hier zo mooi. 21h20 nadert, jouw geboorte-uur. In afwachting herbeleefd mama de bevalling zelf nog even, het ging zo goed, gewoon perfect. Jij was er helemaal klaar voor en dat heb je ook laten merken. Je kwam zo vlot ter wereld!

Dan is het 21h20. we zetten jouw muziekje aan en nemen wat foto’s , een mooi moment Stan, echt!

Dan mag je natuurlijk ook eens bij je papa samen met Raf de giraf. Je ligt er echt heel beeldig en mama maakt nog enkele foto’s, zo’n mooi moment. We genieten er enorm van en dan gaat de tijd ook vlug. Na een 40-tal minuten beslissen we je terug te laten keren naar je bedje. We laten je muziekje nog eens horen, geven je voorzichtig een kus en we zien je morgen terug. Er komen terug een aantal mensen morgen om je te bewonderen.

Mama en papa voelen dat we echt eens goed moeten slapen en krijgen van de verpleegster een slaappilletje morgenvroeg dan een frisse douche en we kunnen er terug tegenaan. Het is nu bijna 23h mama moet nog antibiotica nemen en dan gaan we slapen. Tot morgen!

Zondag 25 november 2008

4h30: mama wordt wakker. Amai, heb toch een 5,5 uur geslapen. Maar mijn ogen gaan open en Stan, jij schiet onmiddellijk door mijn hoofd. Had direct ook een heel helder beeld van je gezichtje: rood gesloten oogjes, je perfecte mondje en witte zachte neusje, je donzige wangen,.. bijna reflexmatig schieten de tranen terug in mijn ogen. Jongen toch, wat zien we je graag en wat gaan we je zo enorm missen!! Ik hoop er vandaag terug een aangename dag van te kunnen maken met wat vrienden en familie. Je beide oma’s en opa komen zeker op bezoek, de meter van mama, vrienden van mama en papa,…die allemaal ook zo naar je komst hebben uitgekeken.

Ik mag er nog niet veel aan denken, maar de gedachte dat we maandag fysisch al afscheid van je moeten nemen is heel zwaar, ook de komende voorbereidingen voor je begrafenis ed…ik zie wel…

Jij verdient het mooiste afscheid ooit! Daar zorgen we voor! Maar ja, nu nog niet te veel aan denken. Een nieuwe dag begint, we gaan weer volop van je aanwezigheid genieten zolang we kunnen en nu we het nog kunnen.

Lieve Stan, het is zo moeilijk…!!!

Toen ik wakker werd, voelde ik ook direct een pijn aan de rechterkant van mijn onderbuik. Een beetje daar waar de eerste weeën opgekomen zijn vrijdag. Zouden het nog naweeën kunnen zijn? Heb er gisteren alleszins geen last van gehad. Ik vraag het straks eens.

Ik zou vandaag ook eens moeten kunnen wandelen. Ben zo stijf aan het worden in dat bed!

Ik moet terug wennen aan houdingen en bewegingen die ik nu zonder buik terug kan. Het is raar hoe gewoon je raakt aan het “voorzichtig” gaan zitten, bukken,…zoals bij je zwangerschap. Heb ook nog steeds de neiging om over mijn buik te wrijven. Want Stan, dat weet jij wel, zo hebben wij dagelijks soms uren (moest je ’t optellen) contact gehad met elkaar hé!

Tja, die buik die is er nu niet meer. Floep in één keer was die weg maar alle mooie foto’s en jouw frequente bewegingen voorheen zullen me er steeds blijven aan herinneren. Het was een uniek gevoel die eerste zwangerschap. Heb er enorm en dikwijls heel intens van genoten, echt waar. Ik heb een mooie tijd om op terug te blikken. 2007 zal bij ons voor altijd als een heel speciaal jaar in ons geheugen gegrifd blijven en dit alleen door jouw komst Stan.

Kleine schat, je bent zo fantastisch, zo… er zijn geen woorden voor.

Het beeld flitst constant door mama’s hoofd waarop de gynaecoloog donderdag zei “het hartje klopt niet meer” mama en papa zaten mee te kijken op het scherm. Hartverscheurend! De gynaecoloog zei ook direct “daar zijn geen woorden voor”.

Kleine vriend mama gaat het hier even bij laten want ik krijg het wat te moeilijk

Tot strakjes dan zien we je weer! Dikke kus (inmiddels 5h40)

7h30: het ontbijt wordt gebracht. Heb er wel zin in: rozijnenbrood met chocomelk! Heb niet meer geslapen sinds 4h30. papa wel. De pijn in mijn onderbuik is weg.

Ook papa denkt onmiddellijk aan jou als hij zijn ogen opent. Het is echt niet makkelijk! We zullen het missen:

*je eerste blik in onze ogen

*je eerste lachje

*je eerste stapjes

*je eerste fruitpap

*je eerste…

Je moest alles voor het eerst nog beginnen. Je kreeg geen kans voor je eerste…moeilijk…

Mama heeft juist een douche genomen: deed echt deugd, eens opgefrist!

Je knuffel, je geboorteattentie, je muziekschaapje, je geboortekaartje en je mutsje,…liggen hier allemaal mooi op het tafeltje naast mama.

9h00: de verpleegster komt onze bedden opmaken en gaat jou halen. Papa is inmiddels terug van het douchen. Het deed hem ook veel deugd!

En daar ben je dan terug in jouw bedje. Wat ben je terug mooi gebleven. Mama en papa wikkelen je terug in je groene dekentje en hier lig je dan terug knusjes in onze armen. Je neusje bloed een beetje. Papa verzorgt het straaltje dat over je wangetje loopt en mama dept nadien nog wat je neusje. Je ligt hier weer zo mooi, zo echt, zo schattig! We zijn al een beetje gewend nu aan de koude handjes en neusje. We dekken nu je hoofdje mooi af zodat we ons echt kunnen focussen op je lieve snoet.

Om 10h00 roepen we dan terug de verpleegster om je te komen halen. We vragen aan haar om vandaag met het bezoek tot bij jou te komen zodat jij enkel bij ons kan zijn als wij het willen en niet enkel omdat er bezoek is. Zo kunnen we de korte momenten die we maar hebben met jou zelf spreiden over de (voorlaatste) dag.

Gynaecoloog van wacht kwam om 10h00 langs. Ze verontschuldigde onze gynaecologe dat ze vandaag niet kon langskomen. Hoeft eigenlijk ook niet, het is haar vrij weekend, maar zeer attent er toch bij te willen zijn! Ik vraag aan de gynaecoloog of die pijn in mijn onderbuik naweeën zijn. Ja, dit kan tot 4-5 dagen na de bevalling. Mag Dafalgan nemen als het te pijn doet. Is nu niet nodig.

10h30 komt oma Raymonda toe. Ze is bezig een tekst te schrijven over/voor jou, Stan. Heb hem nog niet gelezen, ben wel benieuwd!

Het is al direct middag, om 11h is het eten er. Mama en papa kunnen er al met meer smaak van eten. Onze nachtrust en de douche heeft ons echt deugd gedaan.

Om 11h30 vraagt oma of je nog eens langskomt. Natuurlijk! En daar kom je dan aan! Je wordt direct in de armen van je meter gelegd in je groene dekentje. Je krijgt een dikke zoen en vele aaikes! We nemen nog wat foto’s. dan kom je terug bij mama in de armen.

Oma neemt dan enkele foto’s van ons gezinnetje. Dan ook nog eens bij papa.

Het blijft toch telkens weer heel moeilijk. Enerzijds zijn we heel blij je te zien en te kunnen vasthouden, anderzijds de gedachte dat dit tijdelijk is en nog steeds de vragen: waarom jij? Waarom wij? Hoe is dit kunnen gebeuren?...

Het is dan alweer tijd om je te laten gaan. De verpleegster komt en neemt je over uit papa’s handen. Ja, mijn zoon, papa kan er zo van genieten dat jij in zijn schoot kan liggen. Konden deze momenten maar meer met jou plaatsvinden, maar binnenkort zal dit met jou Stan niet meer zo zijn. Dit besefte papa toen op dat moment dat de verpleegster jou uit zijn handen nam. Even een blik naar jou voor dit afscheid en dan de blik terug naar zijn armen, lege armen, maar wel met die grootte en houding waar papa je kan in koesteren, liefkozen.

Ja Stan, vandaag zijn er heel wat vrienden langsgekomen om jouw lieve snoetje te kunnen bewonderen, daar zijn we wel heel fier op. Ook heel wat troostende woorden voor papa en mama van Thalita, Dries, Greet, Jolien, Silvy, Wouter, Peter en Eveline, Katrien VR.

Ook enkele familieleden nl. mémé José, tante Antoinette en Isabelle (nicht van mama) kwamen langs en niet te vergeten je 2 oma’s en opa die je zo graag zien!

Stan wat is het toch zo moeilijk om afscheid van jou te nemen! Reeds 7,5 maanden keken mama en papa uit naar dit leven en dan plots dat vernietigende zinnetje “het hartje klopt niet meer”. Alles stort op dat moment in, dit had niemand verwacht, zeker wij niet want jij lieve zoon, ging ons leven veranderen. Een leven waar we je in je eerste levensjaren een goeie zorg, heel bijzondere momenten zouden geven. Het heeft niet mogen zijn! Iedere moment in het leven van je mama en papa zal aan jou gelinkt zijn want jij ging hier immers als nieuw element een bepaalde invulling aan geven.

Om 21h00 vertrekt het laatste bezoek. Jouw meter die hier 2 volle dagen bij mama en papa aanwezig geweest is in het ziekenhuis om ons te troosten, voor haarzelf en meest en vooral om ook zoveel mogelijk van jou te kunnen genieten, je te koesteren en voorgoed te bewaren in herinnering en foto’s.

We roepen de verpleegster . Papa had eerder in de namiddag al gevraagd of je zeker om 21h20 bij ons zou zijn want Stan, je tweede dag was voorbij. Terug een bijzonder momentje wilden we er van maken met ons drietjes, ons gezinnetje.

Het werd even spannend, een wissel in de dienst bij de verpleegkundigen op dat moment. Maar om 21h18 hoorden we in de gang een lichte looppas richting onze kamer komen en daar werd je binnengedragen in de armen van de nachtverpleegster, een bekend gezicht voor ons, terug “die lieve”.

Mama en papa wikkelen jou in je groene dekentje en haalden je giraf en muziekschaapje erbij. Mama en papa hebben het heel moeilijk. We “vieren” nu je 2de dag hier bij ons maar dit waarschijnlijk voor het laatst. Morgen gaan we naar huis en verhuis jij waarschijnlijk ook naar Nazareth. Maar Stan, we genieten zo intens van je moment bij ons.

Het gevoel jou in onze armen te hebben is zo onbeschrijfelijk intens, echt om nooit te vergeten! Een 20-tal minuutjes bij mama, een 20-tal minuutjes bij papa, nog even kor t bij mama. We bekijken je nog eens goed van top tot teen: je neusje, je zachte wangen, in het avondlicht merkt papa op hoe mooi jouw donshaartjes zijn op je gezichtje. Zo schattig! Je linker handje blijft heel mooi, gewoon perfect. Ook de tekening van de lijnen in de palm van je hand…zo klein, fijn, teer, maar zo volmaakt! Je schaapje speelt zijn muziekje ten einde. Dan nog even heel kort voor je terug naar je bedje mag. Je neusje bloedde vandaag maar de verpleegsters staken zorgzaam steeds nieuwe watte in je neusje en verschoonden steeds je witte doek waarin ze je omhullen in je bedje. Zo blijf je steeds een mooie frisse jongen!

Wanneer de verpleegster je komt halen is het extra moeilijk. Ze neemt rustig de tijd zodat we nog eens mooi afscheid kunnen nemen. Een dikke zoen van mama, een dikke zoen van papa, dag Stan, tot morgen!

Het is inmiddels na 22h. de verpleegster komt nog eens langs. We vragen voor beide terug een pilletje om goed te kunnen slapen want morgen verwachten we een zware dag!

Mama eet nog haar dessertje, neemt haar medicatie. Alle 2 nog even verfrissen, een slaappilletje en in bed.

De week voor het afscheid

Maandag 26 november 2007

Mama en papa hebben beide goed geslapen vannacht. Niet één keer wakker geworden dankzij het slaappilletje. Misschien vragen we er beter wat voor thuis ook.

Terug een deugddoend doucheke na het ontbijt en dan kan Stan bij ons komen!

Rond 9h15 ben je er al. En ja, nog steeds die lieve mooie jongen wordt in onze armen gelegd. Je neusje bloedt niet meer maar papa merkt wel vocht op aan je rechterhandje waar het velletje zo teer is. Maar het is niet erg, ’t is maar een klein beetje en we laten je handje rusten. Verder alles ok met jou. We proberen nog enkele foto’s te nemen. We kunnen het niet laten ook al hebben we er al zovéél! Je ligt weer eens bij mama, dan eens bij papa. Tranen stromen, we vertellen hoe graag we je zien, hoe mooi je bent, hoeveel we je zullen missen,…Raf je giraf kijkt je ook aan en omarmt je.

Rond 9h45 laten we je terug naar je bedje gaan en dan maar wachten op de dokter, informatie,…

Tegen 10h staat de adjunct-hoofsverpleegkundige hier. Een bekend gezicht voor mama en papa. We volgden prenatale lessen bij haar om ons optimaal voor te bereiden op je komst, de bevalling,… we krijgen uitleg rond het inlichten van de begrafenisondernemer, pastoraal werker,.. ze is ook eerst eens naar jou gaan kijken. “een mooie baby” zei ze en zo is het! Ze verwittigd Dr. Coppens die jou zal onderzoeken.

Mama en papa willen eerst wat uitleg over de autopsie.

Als dessert na het middageten krijgen we jouw hand- en voetafdrukjes in klei. Ook jouw naam en geboortedatum staan erin! Heel mooi! Weer een mooie herinnering aan jou om te koesteren! Jouw handje, jouw voetje!

Kort daarna kwam de pastoraal werkster langs. Een zachte gemoedelijke vrouw. Ze bracht kaartjes en vieringsboekjes mee die we als leidraad kunnen gebruiken.

Deze dag dienen er heel wat zaken geregeld te worden. Rond 13h komt onze gynaecoloog langs. Zij heeft samen met ons het groeien van Stan mee kunnen beleven. Op haar manier was ze ook een stuk verbonden met hem. Een aantal zaken worden overlopen omtrent het verder verloop en leggen een consultatie vast op 10 januari om 9h. dan zouden alle resultaten beschikbaar zijn en zal de doodsoorzaak mogelijks verklaard kunnen worden.

Ook onze gynaecoloog had donderdag reeds een voorgevoel. Hier pinkt ze een kleine traan weg. Ze vraagt dan ook wat we met Raf de giraf gaan doen. “die gaat mee met Stan” we merken op dat ze het moeilijk krijgt, wenst ons het sterkste en laat ons dan alleen.

Zoals gevraagd komt Dr. Coppens nog eens langs om alles te bespreken rond verder onderzoek. Een heel lieve respectvolle dame. We kunnen ons volledig vinden in haar aanpak. We stemmen in met de autopsie. Die zal morgennamiddag plaatsvinden. We spreken af dat de begrafenisondernemer vanaf 16h Stan mag komen ophalen. Papa had die al gecontacteerd in de voormiddag.

De adjunct-hoofdverpleegkundige komt nog een aantal administratieve zaken regelen: brengen van en uitleg over de overlijdensakte, toestemming voor jouw transport, en we krijgen ook nog een foto mee die Hilde, de vroedvrouw die bij de bevalling was, getrokken heeft. We wachten tot thuis om er naar te kijken.

Tegen half 3 vragen we om je voor het laatst tot bij ons te laten komen. Je wordt gebracht in de armen van verpleegster Hilde, die jou ook ter wereld zag komen. Ze blijft eerst even bij ons, bij jou en laat ons dan alleen. De laatste keer in ons armen, echt genieten! Je pyamatje zit onder gipskorreltjes. Je hebt namelijk geknutseld é Stan! Jouw hand en voetafdrukje in gips! Wanneer we je bijna terug in je bedje willen leggen, komt Ilke nog eens langs. Ze is blij je nog eens te zien. Dan is het tijd om echt afscheid te nemen. Mama en papa doen het beide goed, het is een mooi afscheid, samen met Raf jouw giraf.

Mama en papa pakken dan samen jouw spulletjes in, als allerlaatst.

Dan kunnen we de kamer verlaten. Nog even goeiedag zeggen bij de verpleegpost. Toevallig zit ook onze gynaecoloog daar dus kunnen we haar ook nog eens tot ziens zeggen. Het verlaten van het ziekenhuis valt even moeilijk. Een stilte in de auto naar huis.

We passeren de speelgoedwinkel waar we Raf de giraf vonden. We stoppen en kopen er nog één. Een voor mama en papa om jou overal mee bij ons te hebben.

Nog vlug wat eten kopen en dan komen we thuis. Een koud huis, een vreemd gevoel zo zonder jou…

We bellen onmiddellijk de begrafenisondernemer op en die staat er al direct. Samen alles overlopen en afgesproken. En mama en papa zijn nadien zeer opgelucht! Alles mag en alles kan! Jou bezoeken wanneer we willen, jou mee gaan afhalen in het ziekenhuis morgen, je kamertje in het funerarium inrichten,…fantastisch! We hebben goede moed om alles piekfijn in orde te brengen!
In de brievenbus vinden we verschillende kaartjes die ons ook bemoedigende woorden toespreken, doet deugd. Ook een collega van mama belt nog even en vrienden.

Dan beginnen we onmiddellijk aan jouw geboortekaartje. We willen het piekfijn in orde, met de juiste woorden, een mooie lay-out enz. Papa zorgt hier allemaal voor dat het goed op computer staat! Nog een hele klus en het wordt al rap weer laat, maar… het kaartje is af! En we vinden het heel mooi en passend!


Het is 00h als we gaan slapen. Papa voelt zich niet zo goed. Pijn aan de maag. Uiteindelijk de dokter nog laten komen. Papa krijgt medicatie en kan uiteindelijk wel slapen. Ook mama slaapt goed, voelde zich ook niet zo goed, draaierig maar liggen deed goed.

Dinsdag 27 november 2007

Vroeg uit de veren, 7h00.

Straks om 9h00 naar drukkerij Bert met je kaartje samen met de begrafenisondernemer, Kurt. Mama verwittigt ondertussen haar werk dat jij ter wereld kwam. De begrafenisondernemer laat op zich wachten. Mama en papa vertrekken alvast. We kiezen er papier voor je kaartje, aantal exemplaren (100) ,enz… en terug naar huis want om 10h15 komt EH Marc Soens. Mama voelt zich niet zo goed, waarschijnlijk de spanning, eten gaat moeilijk. Vandaag kom jij naar Nazareth. We komen je halen Stan, maar eerst ga jij naar de dokter voor onderzoekjes in je buikje.

10h15: Marc Soens. Mama en papa willen jou een mooie viering geven. Met eigen teksten en zelfgekozen muziek. We willen vooral geen klassieke eucharistieviering. We willen het sober houden en gelukkig , het kan. We maken zelf een boekje voor de viering en hopen dat dit ok zal zijn. Het zoeken van de gepaste muziek valt ons weer moeilijk, maar net als die muziek ons raakt, weten we dat het de juiste keuze is, dat het past, we maken al een algemene opbouw van de viering en de invulling ervan doen we morgen.

Jouw oma, meter en peter gaan nu verder voor de kaartjes zorgen. Mama en papa schreven de enveloppen en zij gaan de kaartjes afhalen bij de drukker, in enveloppen steken en posten. Oma en opa Ouwegem brengen ook nog enkele kaartjes tot bij de familie hier in de buurt. Dan, Stan, brengen we vlug je analoog getrokken foto’s naar de winkel om te ontwikkelen en gaan een kaars kiezen voor in de mis. Een heel mooi lichtje voor jou. Daarna naar huis want wij komen je halen jongen!

Je nieuwe thuis, ja lieve zoon, dat moet er opperbest uit zien! Het mag wel wat fleurig zijn: kaartjes, gastenboekje, een paar persoonlijke spulletjes en meter heeft voor oh zo’n mooie ballon gezorgd. “it’s a boy”, dit maakt het op en top.

Stan, hier ga jij je als thuis voelen, dicht in de buurt, waar we jou deze week heel geregeld gaan komen bezoeken. Kon jij maar in ons huisje komen wonen zijn; samen met papa en mama mooie tijden beleven.

Kon het maar zo geweest zijn! Nu jij terug zo dicht bij ons bent en we je terug hebben kunnen zien, geeft dit papa en mama terug heel wat energie. Wij willen dat het verloopt zoals het hoort te zijn, met oog voor het belangrijkste elementje, Jij Stan!

Woensdag 28 november 2008

Terug vroeg uit bed; 7h00. Mama moet namelijk nog steeds medicatie nemen om infecties te vermijden/te genezen, dit om 7h-15h-23h. ik word wakker met ideeën voor een tekstje als bedanking voor de gynaecoloog en begin na mijn ontbijt direct te schrijven.

Als papa ook opstaat, maken we ons vlug klaar. We dragen enkele kaartjes uit hier in Nazareth en Eke en pikken je meter op om samen bij jou langs te komen.

Dag kleine Stan, hier zijn we weer, Wat zie je er nog altijd zo mooi hetzelfde uit. We zouden je graag een beetje anders leggen (met je mondje dicht) maar we durven niet zo goed. We zijn bang je “pijn” te doen aan je hoofdje. Het lijkt ons geen goed idee je zelf te verleggen en besluiten een tip te vragen aan Kurt. Die heeft een soort lijm waarmee de lipjes kunnen dicht blijven. We bekijken het vanavond eens.

Mama en papa kiezen vandaag ook jouw kistje. Het wordt een wit kistje, traditioneel model. Niet echt wat wij graag zien, Stan, maar we zorgen ervoor dat jij er knus en gezellig in ligt hoor! De buitenkant is van minder belang! Een gewoon bruin houten kistje zoals wij het willen bestaat niet in kinderformaat, jammer.

Ook het steentje, een glazen beertje, van oma en opa Ouwegem komt toe. Heel mooi en krijgt deze lente als het zonnetje schijnt een mooi plekje bij jou.

Je meter beslist om nu een bloemstukje te laten maken en ook tegen de lente een steentje te plaatsen met tekst. Samen richten we je kamertje verder in, een gastenboek, boeketje bloemen gekregen van een collega,… ’s namiddags gaan mama en papa om een dekentje dat je mag meenemen in je kistje. Een fel oranje met een lieve olifant. Je zou het mooi gevonden hebben hoor jongen en lekker zacht, net als jij! Ook gaan we de foto’s afhalen die we analoog getrokken hebben. Eens thuis gekomen bekijken we ze onmiddellijk. Stuk voor stuk perfect geslaagd! Mama schrikt bij het zien van de foto’s van je geboorte. Dit moment was zo kort als we je in je blootje konden zien. Mama lag ook neer dus heeft je toen niet echt 100% goed kunnen bekijken.

Maar ik weet lieve Stan, dat je geen pijn hebt gehad, het lijkt alleen zo…

Mama en papa zoeken en vinden de muziek voor jouw viering. Het raakt ons echt:

*Sting – Fragile

*Clouseau – Ik denk aan jou

*Plop – Slaapliedje

Morgen werken we de teksten af.

Om 16h30 komt Eugenie op bezoek, voorafgegaan door Silvy die graag iets wou doen indien nodig. Ze geeft ons enkele tips voor de viering.

Dan is het al vlug tijd om naar jou te komen. Om 18h30 komt Kurt de begrafenisondernemer nog eens langs om naar je mondje te kijken. De lijm zien we echt niet zitten! Tip van Kurt: tuutje. Natuurlijk, hoe we daar nog niet aangedacht hebben! Nu zie je er nog schattiger uit! Mama en papa voelen er zich echt goed bij!

Laat je bezoek nu maar komen!

Er komen hele wat mensen met lieve woorden voor jou en voor ons. Doet echt deugd!

Jouw bezoekers waren vandaag:

VM: je meter en mama en papa

19h-20h00:

*Caroline, Erika – collega’s van oma

*tante Yvette, Paula en Rita – tantes van papa

*tante Isabelle

*oma en opa Ouwegem

*peter, Bart en Tony – collega’s papa

*Annie, Christine – collega’s mama

Als alle mensen weg zijn, nemen we terug een beetje afscheid van jou. Papa leest je een verhaaltje voor over de geboorte van een 2-ling giraf. Echt grappig want jouw knuffel en de onze is ook net een tweeling giraf. Dit boekje gaan we zeker kopen.!

Dan nog een dikke zoen, jouw schaapmuziekje aanzetten en tot morgen!

Donderdag 29 november 2008

Mama heeft niet goed geslapen: om de 2 uren wakker. Ik sta om 7h30 dan maar op. Vandaag maken we je afscheidsviering in orde. Mama en papa schrijven elk een persoonlijke tekst aan jou, niet gemakkelijk!

Om 10h30 gingen we met je meter een bloemenkransje afhalen voor jou hele mooi hoor Stan!

Dit komt als eerst op je grafje. Dan kwamen we bij jou. Mama en papa kregen al heel wat kaartjes, die hingen we op bij jou. Je meter is ook mee. Het blijft toch moeilijk hoor jongen je daar zo te zien liggen, maar met je tuutje nu ben je nog meer een echte baby! Echt schattig! Maar hoe mooier je wordt hoe moeilijker het afscheid wordt, voor mama toch…

Als we bij je weggaan is het middag. Mama en papa gaan samen met je meter iets eten. En het smaakt ons. Je meter gaat mee met ons naar huis. Mama en papa werken het boekje voor jouw afscheidsviering af. Straks om 15h30 komt EH Marc Soens. Hopelijk vindt hij onze viering voor jou goed. En idd, hij keurt alles goed hij vraagt of we een kruisje voor je willen, nee dat hoeft niet. Mama en papa zijn opnieuw opgelucht dat ook de viering kan verlopen zoals wij het voor jou willen kleine schat. Om 17h ben ik met je meter nog kort langs geweest.

Om 18h kwamen Stovie en Mia met de kindjes langs bij ons thuis. Rieneke en Nette willen jou heel graag zien. Ze maakten een tekening met jouw naam en brachten een beertje mee. Heel lief! Ze legden het zelf bij jou. Het bezoek bij jou Stan, was vandaag zeer overdonderend. Vrienden van mama en papa, collega’s, familie,…vele mensen waarvan we het eigenlijk niet verwacht hadden zelfs. Ik som ze even op:

*Stovie, Mia , Rieneke en Nette

*Karel Cocquyt, Christine en Rebecca

*Tante Martine, Rika en Sandra

*Peggy, Luc R., Johan – collega’s van papa

*Nonkel Roger en tante Maria

*Nonkel Romain en tante Jeanette

*Nonkel Marc en tante Godelieve, Jozefien en vriend

*Cathérine, Els en Filiep – collega’s van mama

*Patrick, Nele, Niels en Kris

Als laatste gingen opa en oma Ouwegem. Opa leest iedere ochtend het tekstje dat mama en papa op je geboortekaartje zetten omdat hij ’t zo mooi vindt. Als oma en opa weg waren hebben we terug een momentje met ons 3-tjes. Mama leest het vervolg van je verhaaltje van gisteren voor over de 2 giraffen. Ik trek ook nog enkele foto’s en we lezen het gastenboek. Allemaal heel mooie woorden.

Dan nog een dikke zoen, je schaapje zijn muziekje aan en alweer tot morgen Stan!

Dan wordt het een moeilijk moment, ’s avonds wordt je in je kistje gelegd. We maken er echt iets moois van hoor jongen! Beloofd! Knus en gezellig!

Dikke zoen!

Vrijdag 30 november 2007

Vandaag laten we je boekje voor de afscheidsviering van morgen maken. Mama en papa hebben er iets moois van gemaakt. Voor we naar Gent gaan komen we eerst nog eens goeiemorgen zeggen aan jou, niet te lang want afscheid nemen gaat steeds moeilijker. Mama en papa kunnen nog steeds niet goed eten ed nog steeds vragen we ons af “waarom!?”, maar de vele lieve woorden van mensen om ons heen doen deugd. Ook al het bezoek bij jou, echt leuk, deugddoend dat iedereen jou echt wil bewonderen. En dat doen ze ook echt, één voor één,. Je bent het ook echt waard hoor lieve jongen!

In gent brengen we dus eerst het boekje van jouw afscheidsviering naar de copyzaak en gaan dan naar de materniteit. We hebben een bloemetje mee voor het personeel en de gynaecoloog + voor elk jouw geboortekaartje + een persoonlijke bedankingsbrief. De agjunct-hoofdverpleegkundige komt bij ons en dan ook onze gynaecoloog. Ik ben blij haar terug te zien en vnl haar persoonlijk te kunnen bedanken. Mama en papa vertellen over de voorbije week en zij zeggen ons hoe moedig ze het vinden dat wij er al terug staan in de materniteit. Ze zijn echt tevreden met de feedback, dat betekent ook veel voor hen. We nemen afscheid en voelen ons weer opgelucht.

We gaan iets eten en halen daarna de boekjes af. Heel mooi gedaan, hopelijk hebben we er genoeg want we horen van als maar meer mensen dat ze gaan komen, menen van wie we het niet verwachtten…

We pikken je meter op om samen nog eens goeiedag te komen zeggen. Dat is de laatste keer dat je meter je kan bewonderen. We geven haar de nodige tijd afscheid van jou te nemen, Stan. Dan gaan we samen naar ons huis waar we nog wat bijpraten.

Tegen 18h30 zorgen mama en papa dat we terug bij jou zijn. Vandaag is de laatste avond dat mensen jou kunnen komen bewonderen Stan. En we weten dat er al weer een heel aantal komen! Je moest het eens weten…Leen en Stefaan brengen een mooi bloemstuk voor je mee, met rode rozen, heel prachtig! Verder komen volgende mensen:

*Stefaan en Leen

*Oma en opa

*Erica – collega van je meter

*Anneleen, Jonas, Charlotte, Geraldien, Divina

*Bernard, Stien, Janneke en Lore

*mémé José, tante Antoinette

*Annelies Van Rumst – kiné werk mama

*Myriam en Sabrina

*Zr. Heleen en EH Marc Soens

*Leen Devriendt en Pieter

*tante Isabelle

Het werd terug een drukke avond maar mama en papa zijn echt blij dat je zoveel belangstelling wekte! Terug een heleboel mooie teksten voor jou Stan, we lezen ze steeds in gedachten aan jou.

Dan nog wat afspraken met Kurt, de begrafenisondernemer. We mogen je kistje al eens zien en eens “oefenen” om het te dragen. Ja Stan, mama en papa willen jou zelf de kerk binnendragen. Voor het laatste lig je dan in onze armen. Het wordt moeilijk, maar het gaat ons lukken jongen, speciaal voor jou!

We spreken ook af met Kurt dat hij jou in je kistje legt morgenvroeg en dat wij je knuffel, dekentje erbij leggen. Mama en papa vinden het nu te moeilijk om je nog vast te houden. We hebben mooie momenten gehad in het ziekenhuis en willen die koesteren. We zien je dan morgen ook nog eens hé jongen! Terug een hel opluchting want we hadden ons voorbereid dat het vandaag het definitieve afscheid zou zijn…

Tot dan!